فعالیت بدنی در اوقات فراغت و ارتباط آن با عوامل خطرساز سندرم متابولیک در بزرگسالان تهرانی: مطالعه ی قند و لیپید تهران

فعالیت بدنی در اوقات فراغت (LTPA) به عنوان یک رفتار مرتبط با شیوه ی زندگی، عامل پیشگیری کننده ی سندرم متابولیک (MetS) محسوب می شود. هدف پژوهش حاضر، بررسی ارتباط LTPA با MetS در بزرگسالان مطالعه ی قند و لیپید تهران (TLGS) بود.
در پژوهش مقطعی کنونی 4665 نفر (1976 مرد و 2686 زن) با فاصله ی سنی 70-20 سال به روش خوشه ایتصادفی چند مرحله ای از جمعیت TLGS انتخاب شدند. این افراد بر اساس میزان نمایه ی توده ی بدن (BMI) گروه بندی شدند. سطح فعالیت بدنی به کمک پرسش نامه ی معتبر MAQ مشخص گردید. معیار تعریف سندرم متابولیک JIS در نظر گرفته شد.
شیوع سندرم متابولیک در گروه چاق (2/58%) بیشتر از افراد دارای اضافه وزن (6/36%) و افراد با وزن طبیعی (6%) بود (001/0P=). افراد دارای وزن طبیعی (1/18%) فعالیت بدنی بیشتری در اوقات فراغت نسبت به دو گروه دیگر داشتند. در میان افراد دارای وزن طبیعی، خطر کاهش میزان کلسترول HDL و افزایش تری گلیسرید (TG) در افراد با فعالیت بدنی سبک بیشتر از افراد با فعالیت بدنی سنگین بود (33/2، 05/1: دامنه ی اطمینان 95%، 15/1: نسبت شانس)(14/2، 01/1: دامنه ی اطمینان 95%، 46/1: نسبت شانس). در گروه دارای اضافه وزن، احتمال افزایش میزان قند خون ناشتا در افراد با فعالیت بدنی متوسط بیشتر از افراد دارای فعالیت سنگین بود (23/3، 37/1: دامنه ی اطمینان 95%، 65/1: نسبت شانس). در گروه نام برده، LTPA با سندرم متابولیک ارتباط معکوس نشان داد (21/4، 03/1: دامنه ی اطمینان 95%، 08/2: نسبت شانس).
بر اساس این پژوهش، افزایش LTPA با کاهش شانس تغییرات نامناسب در اجزای تشکیل دهنده ی سندرم متابولیک و بروز MetS ارتباط دارد.