بررسی تحمل خشکی در ژنوتیپ های گندم دیم تحت شرایط متفاوت رطوبتی

به منظور بررسی تحمل خشکی در ژنوتیپ های گندم دیم، آزمایشی در ایستگاه تحقیقات کشاورزی دیم مراغه، تحت دو شرایط تنش خشکی (دیم) و آبیاری تکمیلی، در قالب طرح آماری بلوک های کامل تصادفی با 4 تکرار و 20 ژنوتیپ گندم نان اجرا گردید. تجزیه واریانس آزمایش آبیاری تکمیلی، نشان داد که تفاوت معنی داری بین ژنوتیپ ها از نظر عملکرد دانه، زیست توده، شاخص برداشت، تعداد سنبله در مترمربع، تعداد دانه در سنبله و وزن هزار دانه وجود داشت. در آزمایش تنش خشکی نیز صفات شاخص برداشت، تعداد سنبله در مترمربع، تعداد دانه در سنبله و وزن هزاردانه دارای تفاوت معنی داری بین ارقام بودند، ولی صفات عملکرد زیست توده و عملکرد دانه معنی دار نبودند. تجزیه واریانس مرکب برای دو آزمایش نشان داد که تنش خشکی، باعث کاهش معنی دار شاخص برداشت، تعداد سنبله در مترمربع و وزن هزاردانه گردید، اما بر عملکرد دانه، تعداد دانه در سنبله و عملکرد زیست توده تاثیر معنی داری نداشت. در شرایط تنش خشکی ژنوتیپ های شماره 3 (ARG/R16//BEZ*2/3/AGRI/KSK/5/TRK13/6/M) و 11 (M-70-4/5/Alborz/4/K6290914/Cno//K58/ Tob/3/Wa) به ترتیب با میانگین 22/2 و 19/2 تن در هکتار بالاترین عملکرد دانه را به خود اختصاص دادند. تحت آبیاری تکمیلی بیش ترین عملکرد دانه به میزان 84/3 و 19/4 تن در هکتار مربوط به ژنوتیپ های شماره 3 و 17 (DARI98-MA-39CIT98/99(F4)-1MA-0MA) بود. ژنوتیپ های شماره 3 و 17 با دارا بودن بالاترین مقادیر MP، STI و GMP به عنوان متحمل ترین ژنوتیپ ها به تنش خشکی شناخته شدند.