گفتمان و هویت در سیاست خارجی ایران

این مقاله تلاش دارد تا با به کارگیری تحلیل گفتمان به عنوان چارچوب تحقیق، سیاست خارجی ایران را مورد بررسی قرار دهد. تحلیل گفتمان در سیاست خارجی بیشتر بر اساس زبان و بیان سیاست گذاران صورت می پذیرد. تحلیل گفتمان علاوه بر گفتگو ها و سخنرانی ها از طریق رفتارهای اجتماعی نیز قابل انجام است. در این مقاله نویسنده به تشریح گفتمان های سیاسی اصلی می پردازد که هویت ایرانی و رفتار سیاست خارجی بعد از انقلاب را تشکیل می دهد. این گفتمان ها باعث ایجاد زبانی انقلابی در سیاست خارجی ایران شده اند و به رفتارهای سیاست خارجی کشور معنا بخشیده اند. فرضیه این مقاله آن است که سیاست خارجی ایران در ابتدا و پیش از شروع گفتگو با جامعه بین الملل گفتمانی انقلابی را به عنوان منبع اصلی تعریف هویت و مصالح خویش برگزیده است. سپس این هویت منتخب (در سطح داخلی) گاهی بر اساس محیط تهاجمی یا غیر تهاجمی در سطح بین الملل شدیدتر یا متعادل تر شده است. مفهوم گفتمان هم در سطح بین الملل و داخلی می تواند به فهم ما از رابطه مقابله ای و غیر مقابله ای میان ایران و کشورهای غربی بعد از انقلاب کمک کند.