بررسی ملاک های دوستی و دوست یابی افراد سندرم داون24-14 سال و مقایسه آن با سایر گروه های عقب مانده ذهنی آموزش پذیر

این پژوهش با هدف بررسی ملاک های دوستی و دوست یابی افراد سندرم داون 14 تا 24 سال و مقایسه آن با سایرگروه های عقب مانده ذهنی آموزش پذیر مرکز توانبخشی ولی عصر تهران سال 89-88 صورت گرفت.
روش این پژوهش زمینه ای است. جامعه آماری: جامعه پژوهش کلیه افراد سندرم داون و عقب مانده ذهنی آموزش پذیر 14 تا 24 سال مرکز ولی عصر در سال تحصیلی 89-88می باشد. نمونه آماری،حجم آن و چگونگی گزینش آن: محقق ابتدا با مراجعه به مرکز ولی عصر تهران 25 نفر گروه سندرم داون و 25 نفر عقب مانده ذهنی آموزش پذیر را با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس انتخاب کرد و آنان را به لحاظ ویژگی هایی مانند سن، جنسیت، طبقه اجتماعی اقتصادی با یکدیگر همتا نمود. روش جمع آوری داده ها و ابزار های آن: آزمون محقق ساخته 28 سئوالی که چهار زمینه مانند گذراندن اوقات فراغت، تعاون، ویژگی های مثبت ارتباطی و ویژگی های منفی ارتباطی را می سنجد، اجرا کرده و به بررسی و مقایسه این دو گروه پرداخته است. روش آماری: تحلیل آماری با استفاده از آزمون t مستقل انجام شد.
نتایج نشان داد که با 95 درصد اطمینان این دو گروه در ویژگی های گذراندن اوقات فراغت با یکدیگر، تعاون و ویژگی های منفی ارتباطی تفاوت معناداری ندارند ولی با 95 درصد اطمینان در ویژگی های مثبت ارتباطی و ملاک های دوستی و دوست یابی تفاوت معناداری دارند. به سخن دیگر در این زمینه ها افراد سندرم داون در مقایسه با سایر گروه های عقب مانده ذهنی آموزش پذیر بهتر عمل کردند. از آنجایی که در مراکز و مدارس ویژه (کودکان سندرم داون و عقب مانده های آموزش پذیر) بیشتر به مسائل تحصیلی و آموزشی و شغلی پرداخته می شود در حالی که افراد سندرم داون و عقب مانده ذهنی آموزش پذیر نیاز به مهارت های اجتماعی از جمله مهارت های دوستی و دوست یابی دارند، پیشنهاد می شود که در این مراکز علاوه بر بعد تحصیلی به بعد مهارت های اجتماعی توجه شود.