زبان و ادبیات فارسی از منظر چهار شاعر بزرگ عراق

لیست الصله التاریخیه بین الفرس و العرب، سواءا قبل الاسلام و بعده، مکتومه علی اهل الثقافه والادب. إن حرکه التاثیر و التاثر المتبادل بین الشعبین، لها تاریخ طویل بمدی هذه العلاقه و ابعادها المختلفه. و الادب المقارن یهدف إلی کشف هذه التیارات و وصفها وتحلیلها. مازالت اللغه الفارسیه و مفاخرها مصدر تاثیر فی الادب العربی. و کان لها منزله سامیه عند العرب، خاصه عند مفکریهم و کبار ادباءهم. یبدو ان الدراسه المقارنه حول العراق، لاتخلو من الفائده؛ و ذلک بصفتها دوله مجاوره، و مع الاخذ بعین الإعتبار القواسم المشترکه الثقافیه و العقائدیه و التاریخیه التی تجمعنا. إن اللغه الفارسیه و آدابها تحتل مکانه سامیه عند شعراء هذه الدراسه (الزهاوی، والرصافی، والنجفی، والجواهری) و تعتبر ینبوعا استوحی منه الکثیر منهم. و قد الزم معظمهم انفسهم علی تعلمها. کما یرون ان الادب الفارسی یضارع الادب الغربی؛ و حتی ابعد من ذلک فی انه اکثر قرابه إلی الروح العربی. لیس فی خلفیه ادبهم او ظاهره ای صراع و معاداه علی اللغه الفارسیه و آدابها او القومیه الفارسیه. للعلاقات الودیه و الإقامات فی ایران، من جانب بعض الشعراء دور کبیر فی توسیع و تعمیق هذه التاثیرات. هذه المقاله باعتمادها علی المنهج الوصفی و التحلیلی تتطرق إلی إجابه لهذا السوال الرئیسی: ما هی مکانه اللغه الفارسیه و آدابها و مفاخرها العلمیه و الادبیه فی شعر هولاء الشعراء؟