برخی باورهای ایران باستان در دیباچه داستان بیژن و منیژه

فردوسی قبل از ورود به داستان عشق بیژن و منیژه که به دلیل سیاهکاری های افراسیاب با درد و رنج و گرفتار شدن بیژن در چاه تاریک اهریمنی همراه است، در دیباچه داستان به توصیف شبی می پردازد که بسیار معنادار است. آنچه در دیباچه آمده است، در واقع براعت استهلالی است بر داستان و دشواری هایی که قهرمانان داستان در سرزمین توران بدان گرفتار می آیند. فردوسی در این داستان، علاوه بر التزام خود به طرح کلی تضاد بین نیکی و بدی یا به تعبیری، روشنی و تاریکی در آموزه ایرانی،که چشمگیرترین نمونه زمینی آن در شاهنامه، نبرد میان ایران و توران است، در دیباچه، برای توصیف شب از تشبی هاتی استفاده می کند که نشان می دهد از باورهای ایران باستان منشا گرفته است. روایت این باورها به شکل اسطوره در کتب پهلوی، به تفصیل آمده است و فردوسی از طریق مطالعه این منابع به طور مستقیم و یا غیر مستقیم، در خلق صور خیال خود از آن بهره برده است؛ از جمله فلزین بودن گوهر آسمان و حمله اهریمن به پیکر مار به جهان هرمزدی. در این مقاله، با تکیه بر منابع دوره میانه چون بندهش، روایت پهلوی، مینوی خرد و گزیده های زادسپرم، کوشش شده است تا پیوندهای پنهان فردوسی با اندیشه ها و روایات باستانی ایران در دیباچه داستان بیژن و منیژه نشان داده شود.