بررسی فرآیند بیابانزایی با استفاده از معیار فرسایش و با تاکید بر نقش کاربری اراضی(مطالعه موردی: حوزه آبخیز چشمه علی دامغان)

بیابانزایی به صورت یک پدیده مستمر و مخرب و به عنوان یک معضل جهانی نه تنها کشورهای درحال توسعه، بلکه کشورهای توسعه یافته را نیز تهدید می کند. در پژوهش حاضر فرآیند بیابانزایی در قالب واحدهای کاری و با بررسی نمایه های مختلف و قابل اندازه گیری و در دسترس معیار فرسایش شامل: نوع و تراکم فرسایش آبی، تراکم شبکه زهکشی، نوع استفاده غالب از اراضی، درصد تاج پوشش گیاهی، ظهور رخساره های فرسایشی، پوشش غیر زنده در سطح خاک و یا درصد پوشش گیاهی، تعداد روزهای همراه با گرد و خاک مطالعه شد و نقشه بیابانزایی حوزه آبخیز تهیه گردید. این نقشه با نقشه کاربری اراضی تطابق داده شد و در انتها فرایند بیابانزایی به تفکیک واحدهای زمین و ریخت شناختی کوهستان، دشت سر و پلایا، ضمن دخالت عامل کاربری اراضی بررسی شد. نتایج نشان داد که در کوهستان شکل فرسایش آبی غالب بوده و در واحدهای دشت سر و پلایا به دلیل عمل فرسایش در بالادست و تمرکز کاربری در پایین دست حوزه آبخیز، شدت بیابانزایی بیشتر بوده و هر دو عامل فرسایش آبی و بادی فعال می باشند.