مقایسه اثر دارویی آمانتادین و متیل فنیدیت در کودکان و نوجوانان با اختلال نقص توجه/بیش فعالی: یک مطالعه کارآزمایی بالینی دوسوکور

هدف مطالعه حاضر بررسی بیشتر و تحت شرایط دو سوکور و کنترل شده ی، اثر بخشی آمانتادین در کودکان و نوجوانان با اختلال نقص توجه / اختلال بیش فعالی نسبت به متیل فنیدیت است.
این مطالعه کارآزمایی بالینی در طی 6 هفته بوده است. چهل نفر (28 پسر و 12 دختر) با اختلال تشخیص داده شده با معیار DSM-IV-TR جمعیت مورد مطالعه ی، این تحقیق را تشکیل داده اند. تمام افراد مورد مطالعه به طور تصادفی تحت درمان با استفاده از کپسول آمانتادین با دوز 150-100 میلی گرم در روز بسته به وزن (100 میلی گرم در روز برای> 30 کیلوگرم و 150 میلی گرم در روز برای <30 کیلوگرم) و یا متیل فنیدیت با دوز 30-20 میلی گرم در روز برای 6 هفته تحت کارآزمایی بالینی قرار گرفتند. ابزار اصلی اندازه گیری پیامد، مقیاس اندازه گیری اختلال نقص توجه/ بیش فعالی والد و معلم (ورژن چهارم) بود.(ADHD-RS-IV).
تفاوت معنی داری بین دو گروه، در نمرات والدین و معلمین وجود نداشت (1df= و 02/0F= و 86/0P= و 1df= و 01/0F= و 89/0P=). عوارض کاهش اشتها و بی قراری در گروه متیل فنیدیت به میزان بیشتری مشاهده شد.
نتایج این مطالعه نشان می دهد که آمانتادین سبب بهبود قابل توجه علائم اختلال شده و به خوبی تحمل می شود و ممکن است در درمان کودکان مبتلا به اختلال مفید باشد. با این وجود، نتایج حاضر نمی تواند به عنوان اثبات کننده اثربخشی این دارو تلقی شود.