بررسی تغییرات اکوکاردیوگرافی در بیماران مبتلا به انفارکتوس میوکارد در بیمارستان بعثت نهاجا طی سال 1382

انفارکتوس میوکارد یکی از مهمترین بیماری هاست که باعث به وجودآمدن عوارضی در ساختمان قلب می شود بنابراین اکوکاردیوگرافی به عنوان یک روش غیرتهاجمی و مفید در تشخیص این عوارض و تعیین پیش آگهی افراد مبتلا به انفارکتوس میوکارد نقش مهمی برعهده دارد. هدف این مطالعه تعیین فراوانی تغییرات اکوکاردیوگرافی در بیماران مبتلا به انفارکتوس میوکارد بستری در بخش قلب بیمارستان بعثت نهاجا در طی شش ماه از سال 1382 (از مردادماه تا دی ماه) بود.
مطالعه از نوع توصیفی – مشاهده ای نمونه گیری به صورت متوالی بود. بدین وسیله اطلاعات کلیه بیمارانی که با تشخیص انفارکتوس میوکارد طی شش ماه در بیمارستان بعثت بستری شدند از طریق پرسشنامه جمع آوری شد. اطلاعات حاصل پس از ورود به نرم افزار SPSS با آزمون های آماری مناسب مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
در این مطالعه 138 بیمار که مبتلا به انفارکتوس میوکارد بودند تحت اکوکاردیوگرافی قرار گرفتند. بیشترین فراوانی اختلال دریچه ای(MR (33% و 35% TRدر سنین بالای 70 سال بود. اختلالات دریچه ای در جنس مردها (69%) و در انفارکتوس های انتروسپتال (28%) شایع تر بود. بیشترین موارد کاهش EF در سنین بالای 70 سال (35%) و در انفارکتوس های تحتانی (28%) و در جنس مردها (76%) وجود داشت. تغییرات حرکتی دیواره قلب (آکنیزی و هیپوکنیزی) بیشتر در سنین بالای 70 سال (27%) و در جنس مردها (75%) و در انفارکتوس های تحتانی (30%) وجود داشت. آنوریسم بطنی بیشتر در سنین کمتر از 39 سال (50%) و بین 69-60 سال (50%) و در جنس مردها (100%) و در انفارکتوس های انتروسپتال (50%) و قدامی وسیع (50%) وجود داشت.
عوارض مکانیکال قابل تشخیص در اکوکاردیوگرافی به دنبال انفارکتوس میوکارد شایع بوده است که میزان آن در مردها در سنین بالای 70 سال و در انفارکتوس های تحتانی و انتروسپتال نیز شایع تر است. در صورتی که آنوریسم بطنی در سنین کمتر از 39 سال و بین 69-60 سال و در انفارکتوس های انتروسپتال و قدامی وسیع بیشتر می باشد.