بررسی چگونگی اعتماد و کناره گیری اجتماعی در میان دانشجویان

در ادبیات علوم اجتماعی انزوا به وضعیت عینی کناره گیری و محرومیت از تعاملات و فضاهای اجتماعی اطلاق می شود. اگر چه این موضوع صدها سال برای بشریت مطرح بوده، اما تنها در 50 سال گذشته بطور نظام مند مورد توجه قرار گرفته است. این مقاله به بررسی چگونگی کناره گیری دانشجویان و ارتباط اعتماد اجتماعی با آن می پردازد. کناره گیری اجتماعی با سه مولفه عضویت در انجمن ها و گروه ها، پیوند اجتماعی و روابط اجتماعی سنجیده شده است. متغیر مستقل اصلی، اعتماد اجتماعی است که با سه بعد اعتماد نهادی، اعتماد تعمیم یافته و اعتماد بین فردی سنجیده شده است. روش تحقیق از نوع پیمایش است. داده ها از طریق پرسشنامه ساختاریافته از 361 دانشجو که به روش نمونه گیری طبقه ای متناسب انتخاب شدند، گردآوری شده است. از روش های آماری آلفای کرونباخ برای پایایی ابزار سنجش، ضریب همبستگی پیرسون برای آزمون فرضیه ها، تحلیل واریانس برای آزمون مقایسه میانگین ها و رگرسیون برای سنجش مدل تحلیلی استفاده شده است. یافته ها نشان می دهد بین اعتماد اجتماعی و انزوای اجتماعی دانشجویان رابطه معناداری وجود دارد. ضریب همبستگی بدست آمده برای این متغیر برابر 294/0- با سطح معناداری 000/0=P، بیانگر رابطه منفی و معکوس بین دو متغیر یاد شده می باشد. بر این اساس می توان گفت کناره گیری اجتماعی دانشجویان به طور جدی تحت تاثیر چگونگی اعتماد اجتماعی آنها قرار دارد. با کاهش اعتماد اجتماعی دانشجویان، انزوای اجتماعی آنها بیشتر و با افزایش اعتماد، انزوای اجتماعی آنها کمتر می شود. همچنین بین پایگاه اقتصادی - اجتماعی و انزوای اجتماعی دانشجویان رابطه معنادار منفی و معکوس وجود دارد. نتایج حاصل از رگرسیون چندمتغیره نشان می دهد که 14 درصد از واریانس متغیر انزوای اجتماعی توسط 3 متغیر اعتماد تعمیم یافته، درآمد والدین و اعتماد بین فردی تبیین می شود. به این ترتیب داده های تجربی موید دیدگاه های نظری مطرح شده در چارچوب نظری مقاله می باشد. در مجموع، با توجه به چگونگی انزوای اجتماعی موجود، لازم است با اتخاذ سیاست های مناسب در راستای فعال سازی و انگیزه بخشی به دانشجویان، زمینه های شکل گیری انزوای اجتماعی را از بین برد تا از آسیب های اجتماعی پس از آن نیز جلوگیری شود