مقایسه ی نتایج دو روش دیسک دیفیوژن و E-test در تعیین حساسیت آنتی بیوتیکی هلیکوباکتر پیلوری به سه آنتی بیوتیک مترونیدازول، کلاریترومایسین و آموکسی سیلین

افزایش شیوع سویه های هلیکوباکتر پیلوری مقاوم در برابر آنتی بیوتیک مهم ترین عامل در تعیین نتیجه ی درمان با آنتی بیوتیک می باشد. بنابراین، استفاده از روش های قابل اعتماد، آسان، سریع و ارزان در تعیین حساسیت آنتی بیوتیکی ضروری است. در حال حاضر هیچ توصیه ی استانداردی برای سنجش این ارگانیسم سخت گیر وجود ندارد و معیارهای تفسیری برای تعیین حساسیت یا مقاومت باکتری هنوز استاندارد نشده است. از روش های مرسوم در تعیین حساسیت آنتی بیوتیکی باکتری ها استفاده از روش های دیسک دیفیوژن (Modified disk diffusion method یا MDDM) و E-test (Epsilometer test) است. هدف از این مطالعه، ارزیابی مقایسه ای نتایج روش های دیسک دیفیوژن و E-test برای تعیین حساسیت آنتی بیوتیکی ایزوله های هلیکوباکتر پیلوری نسبت به سه آنتی بیوتیک مترونیدازول، کلاریترومایسین و آموکسی سیلین بود.
در این مطالعه 30 ایزوله ی هلیکوباکتر پیلوری از نمونه های بیوپسی جدا شد و حساسیت هلیکوباکتر پیلوری نسبت به مترونیدازول، کلاریترومایسین و آموکسی سیلین بر اساس پروتکل CLSI (Clinical and laboratory standards institute)، توسط روش های دیسک دیفیوژن و E-test مقایسه گردید. علاوه بر این، حداقل غلظت مهاری (Minimum inhibitory concentration یا MIC) برای ایزوله های مقاوم به سه آنتی بیوتیک تعیین شد.
30 ایزوله ی هلیکوباکتر پیلوری که سنجش حساسیت آنتی بیوتیکی روی آن ها صورت گرفت، در هر دو روش دیسک دیفیوژن و E-test، 3/53 درصد به مترونیدازول، 6/16 درصد به کلاریترومایسین و 10 درصد نسبت به آموکسی سیلین مقاوم بودند.
این مطالعه نشان داد که هر دو روش تعیین حساسیت هلیکوباکتر پیلوری نسبت به آنتی بیوتیک های مترونیدازول، کلاریترومایسین و آموکسی سیلین نتایج یکسانی داشتند. بنابراین، در شرایط آزمایشگاه (In vitro) استفاده از روش دیسک دیفیوژن می تواند جایگزین روش E-test در تعیین مقاومت آنتی بیوتیکی برای هلیکوباکتر پیلوری باشد.