تاثیر غلظت، دما و حضور پلیمر بر آزادسازی دارو از نانوکامپوزیت های مونت موریلونیت- دونپزیل

دونپزیل یک مهارکنند ی قابل برگشت و غیر رقابتی کولین استراز است که در درمان آلزایمر کاربرد دارد. هدف از انجام مطالعه ی حاضر، تهیه ی یک شکل دارویی خوراکی از دونپزیل بود که قادر باشد علاوه بر آزادسازی تدریجی دارو، سبب کاهش عوارض گوارشی آن شود و افزایش پذیرش بیمار را برای مصرف خوراکی دارو بدنبال داشته باشد.
پس از تهیه ی هیبرید دونپزیل- مونت موریلونیت اثر دو متغیر غلظت دارو و دمای محیط ساخت هیبرید بر میزان داروی بارگیری شده در مونت موریلونیت مورد مطالعه قرار گرفت. جهت دستیابی به رهش مطلوب، هیبرید دونپزیل- مونت موریلونیت تهیه شده با پلیمرهای کربومر، کیتوزان، سدیم آلژینات و اودراژیت L100-55 (به طور جداگانه) Spray drying گردید. نانوکامپوزیت های (دونپزیل- مونت موریلونیت- پلیمر) حاصله از لحاظ میزان بارگیری دارو و سرعت آزادسازی دونپزیل مورد آزمایش قرار گرفتند. همچنین نانوذرات منتخب توسط میکروسکوپ الکترونی نگاره (Scanning electron microscope یا (SEM مورد ارزیابی قرار گرفتند.
بیشترین میزان بارگیری دارو معادل 8/16 درصد مربوط به نانوکامپوزیت های حاوی 2 میلی مول دارو بود که در دمای 70 درجه ی سانتی گراد تهیه شده بود (فرمولاسیون با کد D2MMT70). از طرف دیگر، فرمولاسیون هایی که میزان داروی آن ها 1 میلی مول بود و در دمای 25 درجه ی سانتی گراد تهیه شده بودند (فرمولاسیون با کد D1MMT25)، کمترین میزان بارگیری دارو را معادل 3/12 درصد، داشتند. از میان 4 نوع پلیمر مورد استفاده در این طرح اودارژیت L100-55 و سدیم آلژینات نسبت به دو پلیمر دیگر (کربومر و کیتوزان) تاثیر بیشتری بر آزادسازی دارو از هیبرید دونپزیل- مونت موریلونیت داشتند و از میان آن ها فرمولاسیون با کد H1AL1 درصد رهش بالاتری در دو محیط بافر هیدروکلریک اسید (34 درصد) و بافر فسفات (84/18 درصد) از خود نشان داد.
دما تاثیر قابل توجهی در میزان بارگیری دارو در هیبریدهای تهیه شده، داشت. با این همه تغییر غلظت دارو اثر قابل توجهی بر این پارامتر نداشت. حضور دو پلیمر سدیم آلژینات و اودراژیت L100-55، اثر مطلوبی بر رهش دونپزیل از نانوکامپوزیت های ساخته شده، داشت.