اثر بیوشیمیایی داروی ال- آرژنین (L- Arg) به عنوان پیش ساز نایتریک اکساید و تاثیر مهارکنندگی ایندومتاسین (INDO) بر پروستاگلاندین (PG) در فیزیوپاتولوژی موشهای حساس Balb/c آلوده به لیشمانیا ماژور

لیشمانیوز به انواع احشایی، جلدی وجلدی- مخاطی قابل تفکیک است. لیشمانیا ماژوریکی از عوامل لیشمانیوز جلدی می باشد. این مطالعه جهت بررسی اثر بیوشیمیایی داروی ال- آرژنین به عنوان پیش ساز اکسید نیتریک در موش های Balb/c آلوده به لیشمانیا ماژور و تاثیر مهار کنندگی ایندومتاسین بر پروستاگلاندین صورت گرفته است.
این مطالعه بر روی موش های Balb/c و انگل لیشمانیا ماژور صورت گرفت. در این مطالعه 48سر موش Balb/c در6 گروه هشت تایی مورد استفاده قرار گرفت.1- گروه کنترل سالم که شامل موش های سالم2 – گروه کنترل آلوده، شامل موش های آلوده به لیشمانیا ماژور، تحت درمان با اتانول 3 – گروه آزمون، شامل موش های آلوده به لیشمانیا ماژور، تحت درمان با ایندومتاسین 4 – گروه کنترل آلوده، شامل موش های آلوده به لیشمانیا ماژور، تحت درمان با آب مقطر5- گروه آزمون شامل: موش های آلوده به لیشمانیا ماژور، تحت درمان با ال- آرژنین 6- گروه شاهد شامل موش های آلوده به لیشمانیا ماژور، تحت درمان با ایندومتاسین و ال- آرژنین انجام شد. میزان غلظت نایتریک اکساید بوسیله سنجش گرایس، اندازه گیری شد. و با استفاده از آزمون های آماری ANOVA One Way و Student›s t-test مورد آنالیز قرار گرفت. این مقاله برگفته از پایان نامه دانشجویی می باشد.
غلظت نایتریک اکساید در گروه4 μM/ml 37/22 ± 2/157، در صورتی که در گروه درمانی ال- آرژنین، ایندومتاسین یعنی گروه 6 این میزان به μM/ml 88/13 ± 06/62 کاهش یافت. آنالیز داده ها بیانگر اختلاف معنی دار در میزان نایتریک اکساید سرم خون مربوط به گروه شاهد و آزمون در اثر درمان با ال- آرژنین، ایندومتاسین می باشد. قطر زخم ها در گروه شاهد 25/1 ± 51/6 میلی متر بوده در حالی که در گروه تحت درمان به وسیله ایندومتاسین، این میزان به 95/0 ± 29/4 میلی متر کاهش یافت.
بحث و نتایج نشان داد که بکارگیری ایندومتاسین و ال- آرژنین موجب تغییر میزان پروستاگلاندین ونایتریک اکساید در میزبان وآشکار شدن نقش تعاملی آنها در فیزیوپاتولوژی موش های آلوده به لیشمانیا شد که شامل طول دوره بیماری، خصوصیات ماکروسکوپی واندازه زخم لیشمانیایی واسپلنومگالی می باشد.