مقایسه ویژگی های گرانیتوئیدهای کم پتاسیم و غنی از پتاسیم در مجموعه ی نفوذی الوند

مجموعه ی نفوذی الوند در جنوب همدان، در زون سنندج-سیرجان واقع شده است. این مجموعه شامل سنگ های مافیک تا فلسیک مانند گابرو، دیوریت، تونالیت، گرانودیوریت، گرانیت، آپلیت و پگماتیت است. سنگ های شبه گرانیتی بخش اعظمی از سنگ های این مجموعه را به خود اختصاص می دهند که از این میان می توان به دو دسته گرانیتوئیدهای پورفیروئید و گرانیتوئیدهای بسیار روشن اشاره کرد. گرانیتوئیدهای پورفیروئید غنی از پتاسیم بوده در حالی که گرانیتوئیدهای بسیار روشن فقیر از پتاسیم هستند. ویژگی های سنگ نگاری و زمین شیمی سنگ های گرانیتوئیدی نشان می دهد که این دودسته از هم مجزا بوده و احتمالا از جدایی یک ماگما حاصل نشده اند. گرانیتوئیدهای بسیار روشن نسبت به گرانیتوئیدهای پورفیروئید از CaO، Na2O و Al2O3 غنی تر و از K2O، FeO و MgO فقیرترند و روند تبلور جدایشی از یک ماگمای مشترک با گرانیتوئیدهای دیگر را نشان نمی دهند. دامنه ی تغییرات مقدارΣREE و (La/Yb)N در گرانیتوئیدهای بسیار روشن گسترده تر از سایر سنگ های دیگر است. مقادیر Eu/Eu* در گرانیتوئیدهای پورفیروئید 38/0-61/0، در گرانیتوئیدهای بسیار روشن 52/0-33/11 و در آپلیت ها 15/0-15/2 است. بی هنجاری منفی Eu در گرانیتوئیدهای پورفیروئید با خاستگاه پوسته ای که برای آنها در نظر گرفته شده است، همخوان است. با توجه به اینکه گرانیتوئیدهای بسیار روشن به دلیل مقدار نسبتا زیاد CaO و Na2O غنی از پلاژیوکلاز هستند لذا به دلیل جانشینی Eu به جای Ca در شبکه این کانی، این سنگ ها از خود بی هنجاری مثبت Eu نشان می دهند. آپلیت ها و پگماتیت های منطقه از نظر زمین شیمی بیشتر به گرانیتوئیدهای پورفیروئید شباهت دارند و احتمالا از جدایی آنها حاصل شده اند.