رابطه فعالیت های بدنی با سلامت روانی دانشجویان پلیس زن

هدف پژوهش، بررسی رابطه فعالیت های بدنی (دویدن و درازونشست) با سلامت روانی دانشجویان پلیس زن می باشد. این پژوهش وضعیت کنونی فعالیت جسمانی و رابطه آن با سلامت روانی دانشجویان را درجامعه تحت بررسی خود مورد مطالعه قرارداده است.
روش تحقیق این پژوهش از نوع همبستگی و مقایسه ای است. جامعه آماری تحقیق دانشجویان پلیس زن دانشگاه علوم انتظامی بوده و نمونه آماری به طورتصادفی ساده از بین جامعه تحقیق انتخاب شده است. ابزارهای اندازه گیری شامل پرسشنامه ویژگی های فردی و سلامت روانی گلدبرگ(GHQ) که در ایران اعتباریابی شده است، به همراه آزمون های بدنی می باشد. متغیرهای پژوهش شامل دویدن540متر و درازونشست و متغیرهای روانی تحقیق ازطریق پرسشنامه جمع آوری شده است. تجزیه و تحلیل آماری داده های تحقیق در دو بخش آمارتوصیفی، شامل توزیع فراوانی، میانگین و آمار استنباطی شامل ضریب همبستگی پیرسون و tمستقل مورد بررسی قرارگرفته اند. سطح معنی دار(5./.›=p) درنظرگرفته شد.
یافته ها نشان می دهندکه بین سلامت روانی و دویدن رابطه معنی دار و معکوس، همچنین بین سلامت روانی و درازونشست رابطه معنی دار و مستقیم وجود دارد. بیشترین تاثیر، مربوط به امید به زندگی وکمترین تاثیر مربوط به وضعیت فیزیولوژیکی می باشد.
برپایه یافته های پژوهش هر قدر فردی سلامت روانی بالاتری داشته باشد، فعالیت بدنی مطلوب تری خواهد داشت.