در آمدی بر فلسفه مهدویت پژوهی

مقاله پیش رو، به حوزه فلسفه مهدویت پژوهی اختصاص دارد که یک حوزه بیرونی، بنیادی و درجه دو است؛ همان حوزه ای که کمتر در دستور کار پژوهش گران مهدوی قرار گرفته است و کمتر درباره آن، غور و کنکاش عالمانه صورت می گیرد. در این نوشتار، ابتدا به ماهیت و چیستی فلسفه مهدویت پژوهی می پردازیم و در ادامه به ساختار و منظومه مسائل آن مبادرت می کنیم. در قسمت بعدی ضمن بیان ماهیت و هویت حوزه معرفتی مهدویت پژوهی با درافکندن حوزه های مختلف معرفتی نظیر «مقوله علم»، «مقوله رشتگی»، «مقوله میان رشتگی» و «مقوله گرایش» دور نمایی از گونه گونی حوزه های معرفتی و تطبیق مهدویت پژوهی با آن ها را به تصویر می کشیم. در نهایت و فرجام مقال، تنها یکی از آن مقولات دانشی که «علم» باشد را به میان کشیده، با ارائه تعریف حداقلی و حداکثری از آن و تطبیق مهدویت پژوهی به اثبات علم بودن مهدویت پژوهی با تعریف حداقلی علم رای می دهیم و جواز اضافه «فلسفه» را بر مهدویت پژوهی اعلان می کنیم.