بررسی تاثیر روش های پوشش دهی مختلف بر استحکام باند رزین به زیرکونیا

یک مشکل کلینیکی در استفاده از ساختارهای زیرکونیایی، دستیابی به اتصال مناسب با سوبستراهای مختلف است. هدف مطالعه حاضر ایجاد پوشش بیوگلاس و سیلیکا بر روی سوبسترای زیرکونیایی و بررسی تاثیر این لایه در استحکام باند ریز برشی سمان رزینی به زیرکونیای تتراگونال بود.
مطالعه به صورت تجربی آزمایشگاهی بر روی دیسک های زیرکونیایی انجام شد. 120 نمونه بر روی دیسک های زیرکونیای (Zirconzahn) YTZP تهیه شده، بر حسب تغییرات سطحی به 8 گروه 15 تایی تقسیم شدند. این 8 گروه عبارت بودند از: 1)گروه کنترل، 2)سندبلاست 3)پوشش پودر بیوگلاس و اچ 4)پوشش پودر بیوگلاس، اچ و کاربرد سایلن 5)پوشش slurry بیوگلاس و اچ 6)پوشش slurry بیوگلاس، اچ و کاربرد سایلن 7)پوشش سلیکای کلوئیدی و کاربرد سایلن 8)پوشش سیلیکای کلوئیدی، اچ و کاربرد سایلن. نمونه ها تحت آزمون استحکام باند ریزبرشی قرار گرفتند. در گروه های دارای پوشش، ضخامت لایه پوشش اندازه گیری شد. آنالیز آماری بر حسب مورد توسط آزمون های Kruskal-Wallis و ANOVAو جهت مقایسه های دو به دو، توسط آزمون های Dunnett و Mann Whitney انجام گرفت.
میانگین استحکام باند با پوشش سیلیکا به طور معنی داری کمتر از سندبلاست بود (001/0P<). در مقابل تفاوت معنی داری بین میانگین استحکام باند با پوشش های مختلف گلاس و سندبلاست وجود نداشت و در حقیقت از نظر استحکام باند تفاوتی بین سندبلاست و انواع مختلف پوشش گلاس وجود نداشت. ضخامت لایه پوشش در گروه slurry به طور چشمگیری کمتر از گروه های دیگر بود.
پوشش بیوگلاس در افزایش استحکام باند سمان رزینی به زیرکونیا در کوتاه مدت موثر است.