جغرافیای تاریخی، آثار باستانی و جاذبه های گردشگری شهر خضری دشت بیاض

بخش نیمبلوک از جمله بخش های با قدمت تاریخی کهن در شهرستان خراسان جنوبی محسوب می-شود. موقعیت مناسب طبیعی و برخورداری از دو عارضه دشت و کوهستا در مجاورت یکدیگر در این ناحیه، باعث شده تا در طول دوره هایی تاریخی همواره مورد توجه اقوام و حکومت های مختلف قرار گیرد. از نظر تاریخی وجود مکان هایی با نام هایی قدیمی، هم چون: «کوه لشکرگاه و تگ خروج: در شمال غربی بخش و آبادی های مهمی هم چون»فارس، دشت بیاض، خضری، فتح آباد، اسفیان، مزدآباد، کارشک، مناواج (بیناباج) و ثغوری«که معرف موقعیت مرزی آنجاست؛ همگی حکایت از پیشینه کهن این منطقه دارد. نام آبادی های دیگری هم چون:»میم، بازان، صلایانی، گریمنج، کرغند«و بسیاری از نام های دیگر نیز، گواه قدمت تاریخی این منطقه می باشد.
شواهد تاریخی و مدارک مربوط به سابقه تمدنی منطقه بیانگر آن است که سکونت انسان در این منطقه به دوره های قبل از میلاد می رسد و آثار زندگی شهری، حداقل از دوره ساسانی و اوایل دوره ی اسلامی در شهر فارس وجود دارد. بر اثر حوادث طبیعی بخصوص زلزله، در طول تاریخ جمعیت این شهر دچار نوسان بوده ولی آنچه روشن و واضخ است، جمعیت پذیری فارس در تمامی دوره های تاریخی، بخصوص پس از اسلام می باشد بویژه که کثرت علما و بزرگان که منسوب به این شهر هستند بیانگر آن است که این شهر از سابقه کهن و در خشانی در منطقه برخوردار بوده و تحت تاثیر عوامل طبیعی از جمله زلزه از جمعیت آن کاسته شده است. به عنوان مثال در زلزله سال های 956 ه.ق و 1348 ه.ش و خشکسالی های دهه 1320 منطقه بخشی از جمعیت خود را از دست داده است. دو مرکز سکونتی مهم دیگر یعنی خضری و دشت بیاض نیز از گذشته های دور در تاریخ و جغرافیای منطقه نقش داشته اند و آثار تاریخی متعددی از دوره های مختلف در این شهر باقی مانده است که به عنوان جاذبه های گردشگری و میراث معنوی و جاویدان منطقه قابل توجه می باشند. در این مقاله ضمن بررسی ویژگی های تاریخی این دو مکان، مهم ترین آثار باستای و جاذبه های گردشگری آن معرفی می شد.