نقش واسطه ای خودکارآمدی درد و ترس از حرکت در تبیین رابطه بین درد مزمن و ناتوانی

تفاوت های چشم گیری در شدت ناتوانی جسمی بیماران دارای درد مزمن دیده می شود؛ دو سازه روان شناختی خودکارآمدی درد و ترس از حرکت به مثابه تبیین کننده این تفاوت ها مطرح شده اند. پژوهش حاضر با هدف وارسی نقش واسطه ای خودکارآمدی درد و ترس از حرکت در ارتباط بین شدت درد و ناتوانی را در بیماران دارای دردمزمن صورت گرفته است.
روش پژوهش: 195 بیمار درد مزمن با استفاده از شیوه نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و پرسشنامه های شدت درد، ناتوانی جسمی، خودکارآمدی درد و ترس از حرکت را تکمیل کردند.
میانگین (انحراف معیار) سن افراد نمونه 6/45 سال (دوازده) بود و 73 درصد آنها از درد در ناحیه کمر و پا شکایت داشتند. از تحلیل های رگرسیون برای بررسی نقش واسطه ای متغیرهای برای پژوهش استفاده شد. اولین تحلیل رگرسیون نشان داد که خودکارآمدی درد در ارتباط بین شدت درد و ناتوانی جسمی نقش واسطه ای را ایفا می کنند. نتایج آزمون سوبل این نقش واسطه ای را تایید کرد (001/0≤، p 40/3 = z). دومین تحلیل رگرسیون نشان داد که ترس از حرکت در ارتباط بین شدت درد و ناتوانی جسمی نقش واسطه ای را ایفا می کنند. نتایج آزمون سوبل این نقش واسطه ای را تایید کرد (001/0≤، p 43/4 = z).
دو سازه خودکارآمدی درد و ترس از حرکت در تبیین ناتوانی ناشی از درد مزمن دارای اهمیت هستند. کاربردهای بالینی یافته های این پژوهش در این نوشته مورد بحث قرار خواهند گرفت.