اختلالهای یادگیری غیرکلامی: چشم انداز بالینی

هدف مقاله حاضر، بررسی بالینی مفهوم، تشخیص و درمان اختلالهای یادگیری غیرکلامی است. 

 برای این منظور، ادبیات پژوهشی و متون مرتبط با اختلالهای یادگیری غیرکلامی، بررسی شده و اصلی‌ترین خطوط و محورهای مرتبط با آن مورد تاکید قرار گرفته است. 

یافته‌های پژوهشی نشان داده‌اند که اختلالهای یادگیری غیرکلامی، مجموعه‌ای از شرایطی هستند که در آن، فرد نمی‌تواند اطلاعات غیرکلامی مانند اطلاعات دیداری- فضایی، حسی، حرکتی و رمزهای اجتماعی را به درستی و با مهارت لازم، پردازش کند. اختلالهای یادگیری غیرکلامی، در طول دوران رشد و تحول، به‌تدریج مشخص‌تر می‌شوند و ممکن است به علت برخی مشکلات درسی یا حرکتی، مورد تشخیص غلط قرار بگیرند. اصولا این اعتقاد وجود دارد که این شرایط، به علت آسیبهای عصب شناختی در ماده سفید مغز، به وجود می‌آید. در ارزیابی این کودکان، بر الگوی توانمندیهای کلامی و ضعف در تکالیف غیرکلامی و همچنین بر وجود نارساییهایی در مهارتهای دیداری-فضایی-سازمانی-لمسی-ادراکی-روانی حرکتی و مهارتهای حل مسئله غیرکلامی و به منظور مداخله و درمان این آنها، بر روش های انفرادی، عینی، کلامی و گام به گام، تاکید می‌شود. 

براین اساس، می‌توان نتیجه گرفت که اختلالهای یادگیری غیرکلامی، به عنوان نوعی آسیب عصب‌شناختی مستلزم ارزیابی و مداخله‌های چندگانه است.