تاثیرپذیری ادونیس از نظریه ی به هم پیوستگی عینی تی. اس الیوت

تی.اس الیوت از پس دیدگاه های نقادانه و شعر خود، تاثیری شگرف بر شعر جهان و به دنبال آن، شعر عربی معاصر گذاشته است. برجسته ترین دیدگاه شعری الیوت، که در تطبیق آن بر روی سروده های خود کوشیده است، نظریه ی به هم پیوستگی عینی است. این نظریه، دو جنبه دارد: جنبه ی نخست آن مربوط به شخصیت زدایی از شاعر است که این نظریه را در مقابل مکتب رومانتیسم قرار می دهد. جنبه ی دیگر، بهره گیری از نماد، برای بیان واقعیت های خارجی است. این نظریه در قصیده ی سرزمین ویران الیوت، عینیت یافته است؛ قصیده ای که نه تنها در سطح جهان عربی، در سراسر دنیا به یک الگو، برای شعر معاصر تبدیل شده است. ادونیس به گونه ای غیرمستقیم از این نظریه، تاثیر پذیرفته است که در دیدگاه های نقدی وی و هم چنین در قصایدش به روشنی، دیده می شود. این جستار، با روش تحلیل محتوا، ضمن تعریف نظریه ی الیوت، به معرفی قصیده ی سرزمین ویران، پرداخته است؛ سپس تاثیرات این نظریه را بر روی دیدگاه های نقدی ادونیس، پی گرفته و در پایان، نمود نظریات ادونیس را در قصیده ی الراس و النهر وی، بررسی کرده است