جاذبه های عشق در صدا و سیمای شیرین

در منظومه عاشقانه خسرو و شیرین، دو رابطه عاشقانه روایت می شود که از گونه عشق مجازی (عشق زمینی) است. نخست عشقی که میان خسرو و شیرین شکل می گیرد و دیگری دلبستگی یک سویه فرهاد به شیرین است. با توجه به تعریف ها و نیز تقسیم بندی ای که ابن سینا از عشق ارائه کرده است، عشق خسرو و شیرین در آغاز عشق مجازی حیوانی است که بر پایه زیبایی های جسمانی و ظاهری معشوق شکل می-گیرد؛ یعنی خسرو با شنیدن وصف زیبایی های شیرین از زبان شاپور عاشق او می شود و شیرین نیز با دیدن تصویری که تنها نشان دهنده جذابیت های ظاهری خسرو است، به او دل می بندد. در پایان داستان، این عشق مجازی حیوانی با مدیریت شیرین بر رابطه عاشقانه، یعنی عفاف ورزیدن و جلوگیری از سقوط آن در گرداب هوس، به عشق مجازی نفسانی که بنیاد آن بر مشابهت و مشاکلت دو نفس (روح) است، ارتقا می یابد.
عشق فرهاد به شیرین، عشقی یک سویه، ابراز نشده و ناکامیاب است. فرهاد عشق را ابراز نمی کند و در خیال خود با شیرین عشق می ورزد. این عشق مکتوم و ناکامیاب را عشق عذری نیز نمی توان به شمار آورد؛ چراکه به جز ویژگی از درد عشق مردن، فاقد دیگر ویژگی های عشق عذری، مانند وصل نخواستن و سر پوشاندن است. عشق فرهاد به شیرین، چنانکه گفته شد عشقی یک طرفه است؛ زیرا هیچ نشانه ای در متن داستان وجود ندارد که بیانگر تمایل شیرین نسبت به فرهاد باشد. می توان گفت داستان عشق یک سویه فرهاد به عنوان روایتی فرعی برای پردازش شخصیت خسرو و شیرین به کار رفته است.