عوامل تنش زا و روش های سازگاری در بیماران تحت دیالیز خونی در مرکز آموزشی درمانی امام رضا (ع) تبریز در سال 1388

بیماران تحت درمان با دیالیزخونی اغلب در سازگاری با تنش های ناشی از بیماری دچار مشکلاتی می شوند. اطلاع از انواع علل تنش زا و روش های سازگاری مورد استفاده، کمک به سزایی در اجرای مراقبت موثر از افراد دچاربیماری های مزمن می نماید. لذا هدف از انجام این مطالعه تعیین عوامل تنش زا و روش های سازگاری در بیماران دیالیزخونی می باشد.
در این مطالعه مقطعی با روش سرشماری به بررسی عوامل تنش زا و روش های سازگاری 70 بیمار تحت درمان دیالیز خونی در مرکز آموزشی درمانی امام رضا (ع) تبریز در سال 1388 پرداخته شد. روش گردآوری داده ها، مصاحبه ساختارمند با استفاده از پرسشنامه بود. پرسشنامه در سه قسمت، مشخصات فردی-اجتماعی، مقیاس تنش زاهای دیالیز خونی و مقیاس سازگاری جالویک بود. داده ها با SPSS.15 و با بهره گیری از روش های آماری توصیفی و استنباطی تجزیه و تحلیل شدند.
عوامل تنش زا اصلی در این بیماران، عوامل روانی اجتماعی بودند که روش های سازگاری عاطفه محور در پاسخ به این عوامل بیشتر استفاده می شدند. شدت تنش در بیماران با میانگین کلی 14/9±88/41 در حد «متوسط» بود. میانگین امتیاز استفاده از روش های سازگاری 19/18±94/70 بوده که در رتبه بندی به صورت «بعضی اوقات از آن روش استفاده می کنم» تفسیر شد، میانگین نمرات تاثیر روش های سازگاری نیز 42/19±57/49 بوده که در رتبه بندی به صورت «آنروشکمی موثر بود» تفسیر گردید. ارتباط معنی داری بین وضعیت درآمد و عوامل تنش زا و نیز ارتباط آماری منفی و ضعیفی بین سن و استفاده از روش های سازگاری مشخص گردید.
با توجه به مواجهه مکرر بیماران با عوامل تنش زای روانی- اجتماعی و میزان بهره گیری ناکافی این بیماران از روش های سازگاری به ویژه نوع موثر این روش ها، بایستی برنامه های آموزشی، مشاوره ای و حمایتی، در جهت تسهیل فرآیند سازگاری بیماران همودیالیزی با این عوامل تنش زا صورت پذیرد.