معیار سنجش و تمییز شهود رحمانی از شهود شیطانی

کشف و شهود از ارکان عرفان قلمداد می گردد در حالی که تعارضات بین مکاشفات عرفان اسلامی، وجود عرفان های هندی، بودایی، مسیحی، یهودی و نادرست بودن کثیری از دعاوی در این باب و باطل بودن پاره ای از راه های رسیدن به این امور، ضرورت معیار یا معیارهایی برای تمییز صحیح از خطا را می طلبد که به نظر می رسد عقل قطعی (بدیهی و قریب به بدیهی) و نقل قطعی (قرآن کریم و سنت معصومین: ) معیار قاطع است.
عرفا در کتب عرفانی «استاد کامل» و «آثار و عوارض» را جهت سنجش کشف و شهود صحیح از غیر صحیح پیشنهاد کرده اند ولی روشن است که این دو نیز باید به ملاک حجت و قطعی که همان عقل و نقل قطعی است سنجیده شوند والا منطقا اعتبار ندارند.