نفوذ ناروا و انعکاس آن در حقوق ایران

اعمال نفوذ ناروا، که نظریه ای برخاسته از انصاف است، یکی از دلایل غیرمنصفانه بودن شکلی قرارداد است که موجبات قابلیت ابطال قرارداد را فراهم می کند. یکی از معیارهای نامتعارف بودن قرارداد یا شرط قراردادی که در بند «الف» ماده ی 109-4 اصول قراردادهای اروپا منعکس گردیده، وجود اعتماد یک طرف نسبت به طرف دیگر یا وجود رابطه ی بین آن ها است. این نهاد حقوقی، در نظام حقوقی کامن لا و نظام های حقوقی سایر کشورها به سرعت مقبولیت یافت، اما در نظام حقوقی ایران و دیگر کشورهای اسلامی مورد استقبال قرار نگرفته است. دلیل این امر را باید در باورهایی جست وجو کرد که هر چند به دلیل اجتماعی بودن آن و امضایی بودن حکم اسلام منعطف است، ولی اعتقاد بر انعطاف ناپذیری آن، نفوذ نهادهای حقوقی مربوط به حقوق قراردادها را غیرممکن می نماید.
در این نوشتار با بررسی اجمالی اعمال نفوذ ناروا، امکان راه یابی آن به نظام حقوقی ایران مورد توجه قرار گیرد.