بررسی وضوح اکوستیکی واکه های افراشته و افتاده در مردان عادی و مبتلا به پارکینسون

بیماری پارکینسون نوعی از اختلال پیش رونده عصب شناختی است که به سبب کاهش قابل توجه ترشح دوپامین در مغز ایجاد می شود. اصلی ترین و شایع ترین علامت اختلال گفتاری در پارکینسون که از نوع دیزآرتری است، کاهش وضوح گفتار است. نظر به این که کاهش وضوح گفتار به نوعی بازگوکننده آسیب به جنبه های اکوستیک است، پژوهشگران اخیرا به مطالعه رابطه بین این دو پرداخته اند. پژوهش حاضر با هدف بررسی اکوستیکی واکه های گفتار افراد مبتلا به پارکینسون و عادی انجام شده است.
پژوهش حاضر از نوع تحلیلی و به صورت مقطعی انجام شده است. در این بررسی نمونه صدای 18 مرد مبتلا به پارکینسون و 18 مرد عادی در محیط بدون صدا جمع آوری و با استفاده از نرم افزار praat تجزیه و تحلیل شد. برای بررسی تفاوت میان داده ها آزمون های t مستقل و من ویتنی مورد استفاده قرار گرفت.
متغیرهای مورد بررسی در دو گروه مورد مطالعه تفاوت های معنی دار نشان دادند. در واکه های افتاده F1-F0 بیماران نسبت به افراد عادی کاهش معنی دار نشان داد(001/0p<) همچنین در واکه های افراشته F2-F1 بیماران نسبت به افراد عادی کاهش معنی دار نشان داد(05/0p<).
نتایج حاکی از اثر پارکینسون بر ویژگی های اکوستیک گفتار این افراد است و با استفاده از رویکرد اکوستیکی به طور دقیق می توان این تفاوت ها را سنجید و کاهش وضوح گفتار را اندازه گیری کرد.