بررسی تاثیر زور زدن خودبخودی در مرحله دوم زایمان بر پیامدهای مادری و نوزادی

با وجود عوارض زور زدن فعال مادر در مرحله دوم زایمان، در بیش از 75% زایمان ها، مادران به استفاده از این روش، تشویق می شوند. هدف مطالعه حاضر، بررسی تاثیر زور زدن خودبخودی، در مرحله دوم زایمان بر پیامدهای مادری و جنینی می باشد.
در این مطالعه نیمه تجربی، 160 خانم حامله واجد شرایط، با تشخیص پزشک کشیک، در یکی از دو گروه زور زدن خودبخودی (انجام تنفس در حین زور زدن و عدم استفاده از عضلات شکمی) (گروه آزمون 80 نفر) و گروه زور زدن فعال (نگه داشتن نفس و تشویق مادر به زور زدن با استفاده از عضلات شکمی) (گروه کنترل 80 نفر) قرار گرفتند. طول مراحل زایمان، وضعیت پرینه، آپگار دقیقه اول و پنجم نوزادی ارزیابی شد. داده ها توسط نرم افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
دو گروه از نظر طول مدت مرحله اول و دوم زایمان تفاوت آماری معنی داری نداشتند. سالم ماندن پرینه در گروه آزمون با اختلاف معناداری بیشتر از گروه کنترل بود (001/0p<)، اما پارگی خودبخودی تفاوت آماری معنی داری نداشت. میزان نیاز به اپی زیاتومی در گروه آزمون 8/33% و در گروه کنترل 2/66% که این تفاوت معنی دار بود (001/0p<). در گروه آزمون آپگار دقیقه اول نوزادی به طور بارزی بالاتر بود (011/01p<)، اما بین دو گروه از نظر نمره آپگار دقیقه پنجم تفاوت آماری معناداری وجود نداشت.
زور زدن خودبخودی مادر در مرحله دوم زایمان باعث کاهش صدمات پرینه و بهبود نتایج نوزادی می شود.