رابطه بین تاب آوری و فرسودگی شغلی پرستاران

فرسودگی شغلی یکی از عوامل اساسی در کاهش کارآیی و از دست رفتن نیروی انسانی و ایجاد عوارض جسمی و روانی است. ویژگی های شخصیتی همچون تاب آوری به عنوان حائلی در برابر وقایع استرس زا و مشکلات روانی ناشی از کار از جمله فرسودگی شغلی است. با توجه به اهمیت نقش پرستاران در سیستم خدمات بهداشتی- درمانی، این تحقیق به بررسی رابطه بین تاب آوری و فرسودگی شغلی پرستاران می پردازد. این مطالعه توصیفی- همبستگی بر روی 304 نفر از پرستاران شاغل در بیمارستان های شهر تهران انجام شد که در سال 1389 مشغول به کار بوده اند و به طریق نمونه گیری خوشه ایچند مرحله ای انتخاب و به پرسشنامه فرسودگی شغلی مسلش(MBI)، پرسشنامه تاب آوری کانر و دیویدسون(CD-RISC) و پرسشنامه مشخصات دموگرافیک پاسخ دادند. برای تجزیه و تحلیل آماری از نرم افزار آماری SPSS- 18 استفاده شد.به منظور تبیین رابطه تاب آوری و فرسودگی شغلی ازروش همبستگی استفاده شد.
براساس یافته های پژوهش، 6/32درصد از پرستاران، فراوانی و 9/9درصد شدت خستگی عاطفی را در حد بالا، در مولفه فراوانی و شدت مسخ شخصیت، به ترتیب 7/25 درصد و 1/18 درصد پرستاران در حد بال، 1/42 درصد، مولفه فراوانی و 9/60 درصد شدت عدم موفقیت فردی را در حد بالا تجربه کرده بودند. همچنین این فرضیه که بین فرسودگی شغلی و تاب آوری پرستاران رابطه معنی دار وجود دارد، در سطح 01/0 تایید شد.
با توجه به اینکه تاب آوری یکی از عوامل پیش بینی کننده فرسودگی شغلی است، پیشنهاد می شود مهارت های افزاینده تاب آوری از طریق تشکیل کارگاه های شناخت و ارتقای تاب آوری به پرستاران آموزش داده شود.