تنزیل عادلانه در بهره برداری از منابع طبیعی پایان پذیر

در این مقاله به حوزه عدالت بین نسلی از دریچه تنزیل نگریسته و بحث می شود که آیا در عرصه تصمیمات اجتماعی تنزیل کردن عادلانه می باشد یا خیر؟ و اینکه در صورت منفی نبودن پاسخ سوال قبل، ملاکی اسلامی برای مقدار عادلانه این پارامتر مهم اقتصادی وجود خواهد داشت؟ در این راستا، به روش اسنادی و با مراجعه به منابع کتابخانه ای دینی و اقتصاد منابع و تحلیل منطقی آن ها نشان داده می شود که با بهره برداری از هر میزان سرمایه طبیعی باید حداقل به همان میزان از سایر سرمایه ها ایجاد شود تا به عدالت بین نسلی خدشه ای وارد نشده باشد. در نهایت هم این طور نتیجه گیری شده است که در صورت تامین قید فوق، تنزیل کردن غیر عادلانه نیست اما در شرایطی که این قید تامین نمی شود هر نرخ تنزیل مثبت و حتی نرخ تنزیل صفر هم عادلانه نیست و در صورت نیاز به بهره برداری از منابع طبیعی پایان پذیر در چنین شرایطی باید نرخ تنزیلی بین صفر و 1- بکار گرفته شود.