برخی از روش های افزایش کارآیی گیاه پالایی فلزات سنگین

شکی نیست که در نتیجه ی افزایش روزافزون جمعیت کره ی زمین بایستی در آینده شاهد بغرنج تر شدن معضل آلودگی خاک، آب و هوا توسط انواع مختلف آلاینده های محیط زیستی باشیم. از این رو، توجه به فناوری های نوین مورد استفاده جهت پالایش مکان های آلوده، ضروری به نظر می رسد. گیاه پالایی یکی از این فناوری ها است که دارای سرعت تاثیر نسبتا پایین و کارآیی اندک می باشد. در مقاله ی حاضر به بررسی برخی از روش های زیستی، شیمیایی، فیزیکی، فیزیکوشیمیایی و ژنتیکی مورد استفاده جهت افزایش کارآیی فرآیند گیاه پالایی خاک های آلوده به فلزات سنگین خواهیم پرداخت. این روش ها شامل کاهش pH، افزایش پتانسیل اکسایش-کاهش (Eh)، استفاده از عوامل کلات کننده و ریزجاندارانی نظیر قارچ های آربسکولار مایکوریزا (AMF) و ریزوباکتری های محرک رشد گیاه (PGPR) می باشند. شناسایی این روش های نوین سبب اجرای تکنیک های چندرهیافتی به منظور سرعت بخشیدن به فرآیند زدایش آلاینده های فلزی و در نتیجه، افزایش کارآیی گیاه پالایی خاک های آلوده به فلزات سنگین شده است. در این میان، کاربرد ریزوباکتری های محرک رشد گیاه یکی از سودمندترین و در عین حال، کم خطرترین تکنیک ها برای محیط زیست می باشد، که به تازگی جهت بهبود کارآیی فرآیند پالایش فلزات سنگین توسط گیاهان مد نظر قرار گرفته است.