روانکاوی نمادها در داستان ضحاک

بر اساس روایت شاهنامه، ضحاک، اسطوره بدی مطلق است و داستان او که از شگفت انگیز ترین و پرمایه ترین داستان های شاهنامه است، شرح چیرگی و سلطه سیاهی و بیداد است بر روشنایی و داد که هزار سال طول کشید.
در داستان ضحاک، دقایقی وجود دارد که هم با دیدگاه های روان شناسان و معبرانی بزرگ چون فروید، یونگ، ابن سیرین و... مطابقت دارد و هم با جهان نمادین و اساطیری ایران. این داستان، جزو داستان هایی است که برخوردار از بن مایه های اساطیری در اوستاست.
نگارنده در این مقاله کوشیده است با مشخص کردن نمادها و سمبل ها در این داستان، آنها را از دیدگاه اسطوره شناسی و روان کاوی مورد نقد و بررسی قرار دهد و از آنجا که این دو نوع نقد به گونه ای با هم پیوند دارند به مفاهیمی چون توتم، تابو و ضمیر ناخودآگاه نیز توجه شده است.