تاثیر انواع مختلف آرایش تمرین و یادداری برنامه حرکتی تعمیم یافته مهارت های پرتابی در دهگانه دو ومیدا

پژوهش حاضر به منظور بررسی تاثیر انواع مختلف آرایش تمرین بر اکتساب و یادداری برنامه حرکتی تعمیم یافته مهارت‌های پرتابی در دهگانه دو و میدانی (پرتاب دیسک، وزنه، نیزه) انجام شد. روش تحقیق: 40 دانشجوی پسر راست دست و مبتدی، با دامنه سنی (23-19سال) به طور داوطلبانه انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه تمرین تصادفی و قالبی تقسیم شدند. آزمودنی‌ها پس از اجرای یک بلوک 9 کوششی در پیش آزمون، در مرحله اکتساب به مدت 9 جلسه و هر جلسه دو بلوک 9 کوششی اجرا کردند و سپس یک بلوک 9 کوششی در آزمون اکتساب و بعد از 72 ساعت، یک بلوک 9 کوششی را به صورت بلوک‌های تصادفی برای آزمون یادداری اجرا کردند. یافته‌ها: نتایج تحلیل واریانس مختلط با تکرار روی عامل جلسات تمرین در فرایند اکتساب نشان داد هر دو گروه در طول فرایند اکتساب پیشرفت کرده‌اند و عملکرد گروه تمرین قالبی در همه جلسات تمرین برتر از عملکرد گروه تصادفی بود. همچنین نتایج آزمون t مستقل نشان داد در آزمون اکتساب تفاوت میان عملکرد هر دو گروه معنی‌دار بود و گروه تمرین قالبی عملکرد بهتری نسبت به گروه تصادفی و در آزمون یادداری گروه تصادفی عملکرد بهتری نسبت به گروه قالبی داشتند (05/0>P). بحث و نتیجه‌گیری: این یافته‌ها نشان می‌دهد که تداخل زمینه‌ای اثر مثبتی بر یادگیری مهارت‌هایی دارد که با برنامه حرکتی تعمیم یافته متفاوت کنترل می‌شوند. از این رو، یافته‌های پژوهش حاضر از فرضیه مگیل و هال (1990) و فرضیه بازسازی طرح عمل لی و مگیل (1985) حمایت می‌کند. واژه‌های کلیدی: تداخل زمینه‌ای، تمرین تصادفی، تمرین قالبی، برنامه حرکتی تعمیم یافته