همکاری های علمی: راه گریزی برای ایالات متحده در جهان وابستگی متقابل

از دهه 1990 به بعد، اصطلاح «قدرت نرم» به عنوان جای‌گزینی برای قدرت سخت به طور فزاینده‌ای محبوبیت پیدا کرده است. افزون بر این، پژوهشگران بسیاری این اصطلاح را بحث برانگیز و بی‏مسمی شمرده‌اند. هدف از این مقاله اثبات آن است که قدرت نرم، سازوکاری کارآمد برای تحقق اهداف هر دولت است، در حالی که قدرت سخت تنها سبب افزایش تنش و نفرت در میان دولت‌ها و ملت‌ها خواهد شد. به جز آن، قدرت سخت نمی‌تواند اهداف یک کشور را در جهان وابستگی متقابل محقق کند. در این راستا، این مقاله به دو پرسش مهم پاسخ می‌دهد: اول آنکه آیا ایالات متحده از طریق استفاده از قدرت سخت به اهداف خود یا حتی تغییر رفتار کشورها یا گروه‌های تروریستی خاصی دست یافته است؟ دوم اینکه آیا ایالات متحده از طریق استفاده از همکاری‌های علمی به عنوان ابزاری از قدرت نرم هنگام برخورد با اتحاد جماهیر شوروی سابق به اهداف خود دست یافت؟
برای پاسخ به این دو پرسش، استدلال من به نمونه‌های تجربی مانند جنگ امریکا در عراق و افغانستان و سیاست چماق و هویج3 علیه ایران و سودان بستگی دارد و ثابت شده است که تمامی این گونه‌های قدرت سخت، بی‌فایده هستند. امریکا تمایل دارد تنها قدرت فوق العاده نظامی در یک جهان تک‌قطبی باشد. با این حال، در حقیقت، توزیع منابع قدرت در عصر اطلاعات معاصر تا اندازه زیادی در موضوع‌های گوناگونی نظیر مسایل اقتصادی بین ایالتی که جهان بر اساس آن چندقطبی شده است، تفاوت دارد. همچنین مسایل مانند تغییرات آب و هوایی، جنگ علیه تروریسم و گسترش قدرت بیماری‌های عفونی در تسلط هیچ ابرقدرتی قرار ندارند، بلکه به طور گسترده‌ای توزیع می‌شوند و به صورت پراکنده و بی‌نظمی در میان کشورها انتشار پیدا می‌کنند. پس بی‌معناست که این جهان را تک‌قطبی بنامیم. بنابراین، اگر ایالات متحده به استفاده از قدرت سخت ادامه دهد، برای دست‌یابی به اهداف خود در کشورهای یاد شده، قدرت کافی نخواهد داشت. نکته بدتر آن است که اعتبار امریکا در نتیجه این جنگ‌ها آسیب دیده است. در مورد ایران و سودان، نه تحریم‌های اقتصادی و نه خصومت سیاسی به امریکا برای رسیدن به اهداف خود در سرنگوی یا تغییر نگرش این رژیم‏ها کمکی نکردند.