رابطه ی بین چاقی، اضافه وزن و عوامل دموگرافیک با سطح فعالیت بدنی در بزرگسالان 69-18 ساله ی شهر رشت

مطالعه ی چاقی و رفتارهای سبک زندگی به ویژه فعالیت بدنی، از اهمیت بسیاری برخوردار است. هدف پژوهش حاضر، بررسی رابطه ی بین چاقی و برخی عوامل آمارنگاری با سطح فعالیت بدنی در بزرگسالان شهر رشت بود.
تعداد 200 مرد (سن: 6/13±27/40 سال)، و 200 زن (سن: 3/12±41/40 سال) در این پژوهش شرکت کردند. معیارهای تن سنجی (قد، وزن، دور کمر و دور لگن)، نسبت دور کمر به لگن (WHR) و نمایه ی توده ی بدن (BMI) با روش های استاندارد و سطح فعالیت بدنی به وسیله ی پرسش نامه ی بین المللی فعالیت بدنی (IPAQ) اندازه گیری شد.
به ترتیب 5/13، 43 و 5/43% افراد وضعیت اجتماعی/اقتصادی پایین، متوسط و بالا داشتند. کمترین درصد افراد (5/1%) کارگر و بیشترین تعداد (5/37%) شغل آزاد داشتند. به ترتیب 52، 5/23 و 75/40% (مردان 54، 5/14 و 5/25 و زنان 50، 5/32 و 56%) اضافه وزن، چاقی و چاقی میان تنه داشتند (05/0>P). با افزایش سن، شیوع چاقی افزایش معنی داری نشان داد (05/0>P). طبقه ی چاق کمترین میزان فعالیت بدنی را داشتند. به ترتیب 5/59، 5/22 و 5/11% مردان و 5/66، 14 و 7% زنان پیاده روی، فعالیت با شدت متوسط و بالا را انجام می دادند. سایر افراد هیچ گونه فعالیت بدنی نداشتند. رابطه ی معکوسی بین فعالیت بدنی با اضافه وزن، چاقی و چاقی شکمی در مردان و زنان مشاهده شد (05/0>P).
از دلایل احتمالی بالا بودن شیوع چاقی و اضافه وزن می توان به پایین بودن فعالیت بدنی اشاره نمود. بنابراین پیشنهاد می شود سطح فعالیت بدنی مردان و زنان افزایش یابد.