مقایسه اثربخشی درمان شناختی رفتاری با روان-درمانی بین فردی در کاهش افسردگی غیربالینی زنان باردار

تعداد زیادی از زنان در طول سال های زایمان گرفتار تجربه افسردگی می شوند و این موضوع بر اسطوره بهزیستی بی قید و شرط دوران بارداری خط بطلان می کشد. میزان شیوع افسردگی دوران بارداری در طول سه ماهه نخست تقریبا 4/7%، در طول سه ماهه دوم 8/12%، و سرانجام در سه ماهه سوم در 12% است. درمان های دارویی و غیردارویی مختلفی ارائه شده اند که در این میان مقبولیت کلی داروی ضدافسردگی در بین این گروه ها پایین است. مطالعات مختلف CBT و IPT را توصیه کرده اند که در این پژوهش اثربخشی این دو روش مقایسه شدند. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه زنان باردار مراجعه کننده به مرکز تحقیقات بهداشت باروری ولیعصر (عج) در فاصله ماه های فروردین، اردیبهشت و خرداد سال 1392بودند. به منظور انتخاب نمونه، از روش نمونه گیری در دسترس استفاده شد. در مرحله بعد تعداد 24 نفر از این مجموعه به صورت نمونه گیری در دسترس انتخاب و در دو گروه 12 نفره (گروه CBT و گروه IPT) بصورت تصادفی جایگزین شدند. جهت جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه مشخصات دموگرافیک و پرسشنامه افسردگی بک (BDI) استفاده شد. روایی و پایایی این پرسشنامه در مطالعات متعدد به اثبات رسیده است. از هر دو گروه پیش آزمون (BDI) به عمل آمد و سپس CBT در طی 8 جلسه و IPT در 8 جلسه به صورت هفتگی اجرا شد و نهایتا پس آزمون گرفته شد. برای تحلیل نتایج از آزمون آماری ANCOVA استفاده شد. نتایج نشان داد که مقدار F محاسبه شده برای تاثیر گروه ها (42/14=F) از مقدار F بحرانی در سطح معنی-داری 05/0 بزرگ تر است. بنابراین به خاطر کمتر بودن میانگین پس آزمون گروه CBT نسبت به گروه IPT می توان نتیجه گرفت که قرار گرفتن آزمودنی ها در گروه CBT موجب کاهش بیشتر نمره های آنها در پس آزمون افسردگی شده است. این مطالعه و مرور نتایج مطالعات دیگر نشان می دهد که در مجموع CBT از IPT برای زنان باردار افسرده بهتر است. باساختار بودن، کوتاه مدت بودن، عینی بودن، انطباق پذیری بالا داشتن با نمونه های مختلف درمانی و آموزشی، تکلیف مدار بودن، و افزایش سهم کنترل فرد بر نوسانات خلقی خود از جمله عواملی هستند که درمان شناختی رفتاری را به روان-درمانی بین فردی ترجیح می دهند.