کارآمدی نظریه ولایت فقیه در تامین مصلحت عمومی

یکی از مولفه هایی که به منظور ارزیابی نظریه های سیاسی مورد توجه قرار میگیرد، نحوه مواجهه نظریه با مصالح عمومی است. مفهوم مصلحت عمومی از مولفه هایی است که میتواند به منظور ارزیابی ظرفیت نظریه های سیاسی در باب کارآمدی سیاسی مورد توجه قرار گیرد؛ کما اینکه اندیشه ورزی و تاکید فیلسوفان سیاسی گویای این امر است. مصلحت عمومی، مسالهای است که از دیر باز در فلسفه سیاسی، نظر پژوهشگران را به خود معطوف داشته است و امروزه نیز یکی از مباحث اصلی فلسفه سیاسی به شمار میآید. این مفهوم در عرصه عمل سیاسی نیز به عنوان یک شاخص بسیار مهم در ارزیابی عملکرد گروه های مختلفی که به گونه ای با سیاست سروکار دارند، به کار میرود. تحقق مصلحت عمومی در زمره اهداف میانی حکومت اسلامی، امری است که مورد توجه و تاکید نظریه پردازان ولایت فقیه و محققین اندیشه سیاسی اسلام قرار گرفته است. مراجعه به آثار امام خمینی، علامه طباطبائی، شهید صدر و آیه الله مصباح یزدی و دیگر نظریه پردازان، ما را به این امر مهم رهنمون میسازد. اما همین مقدار برای تحقق چنین امر خطیری کافی به نظر نمیرسد و باید در جهت نشان دادن عملیات یبودن این تاکیدات، سازوکارهایی پیشبینی شود. در راستای پاسخگویی به این دغدغه، بررسی سازوکارهای موجود در نظریه ولایت فقیه، ضروری می باشد.