مقایسه اثر 12 هفته تمرین ورزشی هوازی و مقاومتی بر سطوح سرمی رزیستین و شاخص های گلیسمی در زنان یائسه چاق مبتلا به دیابت نوع 2؛ (مقایسه دو نوع پروتکل ورزشی)

رزیستین به عنوان یک آدیپوکین در ارتباط با چاقی و مقاومت انسولینی است، اما اثر تمرینات مختلف ورزشی بر سطوح این هورمون نامشخص است. هدف تحقیق حاضر، مقایسه اثر دو نوع تمرین ورزشی هوازی و مقاومتی بر تغییرات رزیستین در زنان یائسه چاق مبتلا به دیابت نوع 2 بود.
در یک پژوهش نیمه تجربی، 40 نفر از بین زنان مبتلا به دیابت نوع 2، به صورت در دسترس و با روش نمونه گیری هدفمند انتخاب و به طور تصادفی در 2 گروه تجربی تمرین هوازی (14 نفر)، تمرین مقاومتی (13 نفر) و1 گروه کنترل (13 نفر) قرار گرفتند. گروه هوازی (12 هفته تمرین هوازی را 3 جلسه در هفته، هرجلسه 50 -20 دقیقه، با شدت 70-50 % حدکثر ضربان قلب)، گروه مقاومتی (تمرین مقاومتی را 3 جلسه در هفته و در 3 مرحله ی10 تکراری، با شدت 60-40 % یک تکرار بیشینه) انجام دادند. گروه کنترل طی این 12 هفته بدون تمرین بودند. نمونه های خونی جهت بررسی سطوح رزیستین، انسولین، هموگلوبین گلیکوزیله وگلوکز جمع آوری شدند. برای محاسبه شاخص مقاومت انسولینی از معادله HOMA-IR استفاده شد.
رزیستین در دو گروه تمرین ورزشی افزایش یافت (05/0< p)، متغیرهای آنتروپومتریک (تن سنجی) تنها درگروه هوازی، مقاومت انسولینی تنها در گروه مقاومتی ومقادیرگلوکز، هموگلوبین گلیکوزیله در هر دو گروه تمرینی کاهش یافتند. (05/0>P) به نظر می رسد، در طی 12 هفته، هر دو نوع تمرین ورزشی هوازی و مقاومتی از طریق مکانیزم های متفاوت دارای اثرات مفیدی در افراد مبتلا به دیابت نوع 2 می باشند.