تاثیر توانبخشی قلبی مبتنی بر بیمارستان بر کیفیت زندگی بیماران مبتلا به سکته قلبی بیمارستان بقیه الله تهران در سال 1389

هدف این تحقیق بررسی تاثیر برنامه توانبخشی قلبی مبتنی بر بیمارستان بر روی کیفیت زندگی بیماران مبتلا به سکته قلبی بیمارستان بقیه الله در سال 1389 بوده است.
در این پژوهش نیمه تجربی 50 بیمار مبتلا به سکته قلبی بر اساس شرایط ورود به مطالعه انتخاب شدند (25 نفر در گروه مداخله و 25 نفر در گروه کنترل). روش نمونه گیری در این پژوهش برای گروه مداخله به صورت پشت سر هم و برای گروه کنترل به صورت تصادفی جور شده با اعضای گروه آزمایش (بر اساس سن، جنس و سطح تحصیلات) انجام گرفت. اطلاعات با استفاده از پرسشنامه دموگرافیک، کیفیت زندگی مک نیو و مصاحبه جمع آوری گردید. گروه مداخله طی 20 جلسه تحت آموزش نظری و عملی برنامه توانبخشی قلبی در بیمارستان مشتمل بر آشنایی با سکته قلبی، عوارض و درمان آن، عوامل خطرزای بیماری و کنترل آنها قرار گرفت. برای بیماران گروه کنترل نیز مداخله ای صورت نگرفت. داده های پژوهش با استفاده از نرم افزار spss مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. جهت بررسی تفاوت نمرات گروه مداخله و کنترل آزمون تی زوجی و تی مستقل استفاده شده است.
یافته های پژوهش نشان دهنده افزایش کیفیت زندگی بیماران گروه مداخله پس از انجام توانبخشی قلبی در بیمارستان می باشد. می توان تفاوت میانگین قبل و بعد کیفیت زندگی در ابعاد جسمی (p<0.05)، روحی روانی (p<0.05)، اجتماعی (p<0.05) و کل (p<0.05) در گروه مداخله را به اجرای برنامه توانبخشی قلبی مبتنی بر بیمارستان نسبت داد.
نتیجه گیری می شود که برنامه توانبخشی قلبی مبتنی بر بیمارستان بر کیفیت زندگی بیماران مبتلا به سکته قلبی موثر است.