مقایسه خودپنداره، رشد اجتماعی و سازگاری عمومی دانش آموزان دختر و پسر کم شنوای طرح آموزش تلفیقی با دانش آموزان دختر و پسر کم شنوای طرح آموزش جداسازی (ویژه) مقطع دبستان شهرستان قم در سال تحصیلی 91 ‒ 1390

‫ این مطالعه با هدف مقایسهٔ خودپنداره، رشد اجتماعی و سازگاری عمومی دانش آموزان کم شنوا در طرح آموزش تلفیقی با طرح آموزش ویژه انجام شده است.
‫ در این پژوهش علی‒مقایسه ای،40 دانش آموز کم شنوا از مدارس ابتدایی آموزش تلفیقی به روش سرشماری و به همین تعداد از مدارس ابتدایی آموزش ویژه شهرستان قم به روش همتاسازی انتخاب شدند. ابزارهای مورد استفاده، شامل: زیرمقیاس رضایت هیجانی و سطح اعتمادبه نفس از مقیاس آسیب پذیری کودک، مقیاس رشد اجتماعی واینلند و مقیاس سنجش رفتار سازشی بودند. داده ها با استفاده از روش های آماری تحلیل کوواریانس، و آزمون تی مستقل و آزمون خی دو، مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.
‫ به طور کلی، بین دانش آموزان کم شنوای مدارس آموزش تلفیقی و مدارس آموزش ویژه از لحاظ خودپنداره تفاوت معناداری وجود نداشت (0٫477=p). اما رشد اجتماعی کل (0٫009=p) و سازگاری عمومی (0٫057=p) در دانش آموزان کم شنوای طرح آموزش ویژه به طور معناداری بالاتر از دانش آموزان کم شنوای طرح آموزش تلفیقی بود.
‫ مطابق نتایج این تحقیق، خودپنداره، یک خصیصهٔ متمایز فردی در میان کم شنوایان است، لذا فراگیری در محیط آموزشی تلفیقی یا ویژه، تاثیری بر روی آن ندارد؛ اما عوامل مختلف فرهنگی، اقتصادی، محیطی، خانوادگی، اداری، جامعه شناختی و... می توانند در تفاوت میزان رشد اجتماعی و سازگاری عمومی دانش آموزان هر دو گروه، نقش داشته باشند.