عراق؛ فضایی برای تعاملات فرهنگی اجتماعی دو عنصر ایرانی و ترک

دیرینگی تعاملات دو عنصر ایرانی و ترک در سرزمین عراق به دهه های نخستین عصر خلافت عباسیان باز می گردد. خلفای عباسی بر آن بودند با بهره گیری از غلامان ترک در برابر دیوانیان ایرانی اسباب تنظیم یک تناسب در محیط سیاسی تختگاه خلافت خود را فراهم سازند. با این همه به رغم گذشت قرن ها، عراق سرزمینی شد تا دو سیاست ایرانی و ترکی در آن مصادیقی از رویارویی، رقابت و گاه همکاری را بیآزمایند.
در عصر کنونی با تغیر نظام حاکمیتی عراق و سقوط دگرباره بغداد، بازتولید همان مناسبات به شکلی دیگر آغاز شده است. این مقاله می کوشد تا با بررسی تاریخی نزدیک به دوران کنونی براساس مدارک آرشیوی گزارشی از این وضعیت را ارائه نماید.