عوامل مرتبط با کیفیت زندگی خردسالان مبتلا به سرطان

در حال حاضر بیشتر از 50 درصد از کودکانی که از سرطان رنج می برند حدود 5 سال یا بیشتر زنده می مانند و به مرحله بزرگسالی می رسند. از طرف دیگر افزایش درمان های تهاجمی سبب می شود که در طول مدت درمان، کودکان عوارض ناخوشایند جسمی و روحی و رفتاری را تجربه کنند. عدم کنترل این عوارض، سبب تشدید اثرات منفی بر کیفیت زندگی این بیماران می شود. این موضوع باعث شده است کیفیت زندگی نیز در کانون توجه درمان های ارائه شده به کودکان سرطانی قرار گیرد.

هدف از مطالعه حاضر تعیین عوامل مرتبط با کیفیت زندگی خردسالان مبتلا به سرطان می باشد.

این پژوهش یک مطالعه مقطعی از نوع توصیفی- تحلیلی می باشد که در آن 89 کودک 5-2 ساله مبتلا به سرطان مراجعه کننده به درمانگاه امام رضا (ع) و بیمارستان امیر شهر شیراز در سال 1391 شرکت داشتند. داده ها در این پژوهش، با استفاده از پرسشنامه ای مشتمل بر سه بخش: 1) عوامل فردی- اجتماعی و بالینی مرتبط با کیفیت زندگی کودکان مبتلا به سرطان، 2) کیفیت زندگی مرتبط با سلامت و 3)کیفیت زندگی اختصاصی(Ped QOL Cancer Module) کودکان مبتلا به سرطان از طریق مصاحبه با مادر و مشاهده پرونده کودک، گردآوری و با آزمون های تی تست، آنالیز واریانس یک طرفه، ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون لوجستیک چندگانه تجزیه و تحلیل گردید.

نتایج نشان داد که میانگین نمره کیفیت زندگی مرتبط با سلامت 78/15 ± 96/62 و کیفیت زندگی اختصاصی 81/15 ± 35/63 می باشد. بررسی عوامل فردی- اجتماعی و بالینی نشان داد که بر اساس مدل رگرسیون لوجستیک چندگانه، سن کودک (002/0 P<، 38/0 OR=)، شغل پدر (025/0 P<، 29/2 OR=) و فاصله بین دوره های شیمی درمانی (001/0 P<، 13/22 OR=) با کیفیت زندگی مرتبط با سلامت ارتباط آماری معنی داری دارند.

با توجه به اینکه در بسیاری از بیماران مبتلا به سرطان، شیمی درمانی نه به عنوان روش درمانی قطعی، بلکه به عنوان روشی جهت افزایش طول مدت زندگی و بقاء کودک و افزایش کیفیت زندگی انجام می شود، بنابراین باید بتوان اثرات کوتاه مدت و بلند مدت بیماری و شیمی درمانی را بر روی کودکان مورد بررسی قرار داد و همچمین شبکه های حمایتی می توانند از طریق کمک های مالی و تامین امنیت بیشتر در حیطه اقتصادی- اجتماعی بر کیفیت زندگی کودکان مبتلا به سرطان و خانوادهای آنان اثر مثبتی بجا گذارند.