بررسی رابطه ی بین ناکامی اجتماعی و درماندگی آموخته شده در مراجعان به بیمارستان های شهر تهران

اکثر مراجعان به بیمارستان ها در معرض آسیب های اجتماعی و روانشناختی قرار دارند، زیرا کنترل کمی روی محیط خود دارند و هر چه مدت مراجعه ی آن ها طولانی تر می شود، ضعف بیش تری از نظر عملکردهای مختلف نشان می دهند. در نتیجه ناکامی را تجربه می کنند. ناکامی اجتماعی یکی از عوامل مهم و تاثیر گذار بر درماندگی آموخته شده است. منظور از درماندگی آموخته شده، احساس ناتوانی برای کمک به خود، در زمان حال و آینده است، و از آنجا نشات می گیرد که شخص در زمان گذشته، ناتوان بودن را تجربه کرده است. با توجه به اهمیت این مساله، هدف اصلی این مقاله که به روش پیمایشی انجام گرفته است، بررسی رابطه ی بین ناکامی اجتماعی و درماندگی آموخته شده در بین کلیه ی مراجعه کنندگان به بیمارستان های شهر تهران با مقایسه ی تفاوت های جنسیتی می باشد. داده ها از نمونه ای به حجم 400 نفر گردآوری شده و مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است. برای سنجش روایی، روش های تحلیل صوری و تحلیل گویه و برای سنجش پایایی نیز آلفای کرونباخ مورد استفاده قرار گرفت. برای تجزیه و تحلیل داده ها از تحلیل رگرسیون، آزمون های آماری t، تحلیل واریانس و همبستگی انجام استفاده گردید. هر دو جنس در پژوهش حضور داشتند. نتایج نشان داد که بین ناکامی اجتماعی و درماندگی آموخته شده در مراجعان به بیمارستان ها رابطه وجود دارد. اما بین درماندگی آموخته شده در زنان و مردان تفاوت معناداری وجود ندارد.