تعیین مدل پهنه بندی اکولوژیکی مناطق مستعد احیاء بیابان با استفاده از منطق فازی (مطالعه موردی: دشت سیستان)

امروزه یافتن مکان یا مکان های مناسب برای ایجاد یک فعالیت در حوزه جغرافیائی معین، جزء مراحل مهم طرح های اجرایی، به ویژه در سطح کلان و ملی به شمار می رود. جهت انتخاب مناطق بیابانی مستعد احیاء، یکی از مناسب ترین ابزارها، استفاده از مدل های رایانه ای است. تاکنون مکان یابی با استفاده از منطق فازی و سیستم های اطلاعات جغرافیائی در زمینه های تخصصی مختلف انجام شده است، با توجه به نیاز این حوزه مطالعاتی در زمینه، به کارگیری و ارائه مدل های جدید مبتنی بر سیستم های اطلاعاتی، استفاده از این مدل جهت تعیین اراضی بیابانی مناسب احیاء، با درجه ریسک کم تر و یا درجه موفقیت بیشتر احیاء بیابان برای اجرای طرح های مقابله با بیابان زایی، مهم ترین هدف این تحقیق است. روش مورد استفاده در این تحقیق بررسی و گروه بندی پارامترهای محیطی موثر در احیاء بیابان با استفاده از روش اجماع دلفی و ارزش گذاری آن ها بر اساس منطق فازی بوده است. برای نقشه سازی واحدهای خاک از روش های میان یابی از جمله معکوس فاصله وزنی و روش های زمین آماری همچون کریجینگ استفاده گردید. از روش کریجینگ به علت خطای پیشگویی، کم تر استفاده شد و از عملگرهای مختلف فازی از جمله اجتماع و اشتراک و جمع و ضرب جبری و گامای فازی استفاده گردید. در پایان، عملگر تلفیقی گامای 8/0 بهترین سازگاری را برای شناسایی اراضی بیابانی و مستعد برای احیاء بیابان به همراه میزان موفقیت یا ریسک کمتر برای احیاء بیابان و با حداکثر احتیاط لازم در این پهنه ها را ارائه داد.