بررسی مهارت های ارتباطی در دانشجویان پرستاری و ارتباط آن با ویژگی های جمعیت شناختی

مهارت های ارتباطی ابزار مهمی در ارائه مراقبت های پرستاری به شمار می رود. ارتقای مهارت های ارتباطی دانشجویان پرستاری و یافتن نقاط ضعف و قوت ایشان یکی از اهداف مهم آموزش پرستاری محسوب می شود. این مطالعه باهدف شناسایی مهارت های ارتباطی دانشجویان در حیطه های مختلف و بررسی ارتباط آنها با مشخصات جمعیت شناختی دانشجویان انجام شد. پژوهش حاضر یک مطالعه توصیفی همبستگی است. از بین دانشجویان پرستاری مشغول به تحصیل در دانشگاه های علوم پزشکی تهران، بقیه الهر(عج)، ارتش و شاهد شهر تهران، تعداد330 دانشجوی پرستاری به صورت نمونه گیری تصادفی خوشه ایانتخاب شدند. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه پژوهشگر ساخته بود که پنج حیطه مهارت های کلامی و غیر کلامی، هماهنگی درونی و بیرونی، احترام به مددجو و پذیرش غیر مشروط را می سنجید. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون های آمار توصیفی و استنباطی(کااسکوئر) استفاده شد. یافته های این مطالعه نشان داد که مهارت های ارتباطی 83% از دانشجویان در حیطه های شروع آگاهانه، 91% در حیطه مهارت های کلامی و غیرکلامی، 88% در حیطه، هماهنگی درونی و بیرونی و 97% در حیطه احترام به مددجو متوسط و خوب بود، ولی در حیطه پذیرش غیر مشروط مددجو 55 % از دانشجویان مهارت ارتباطی ضعیف داشتند. همچنین نتایج در حیطه های شروع آگاهانه (041/0P=) و احترام به مددجو (014/0=p) تفاوت معناداری بین دو جنس نشان داد. بین مهارت های ارتباطی دانشجویان سال 1 و 2 با دانشجویان سال 3 و 4 در حیطه های هماهنگی بیرونی و درونی (002/0=p) و احترام به مددجو (004/0=p) تفاوت معناداری وجود داشت. با توجه به این که بیش ترین ضعف مهارت های ارتباطی دانشجویان پرستاری در حیطه پذیرش غیر مشروط مددجو است و این ضعف می تواند مانع برقراری ارتباط موثر با مددجویان و در نتیجه موفقیت در مراقبت مناسب از آنان شود، لذا گنجاندن آموزش رسمی و غیررسمی این مهارت و سایر مهارت های ارتباطی در سرفصل دروس دانشجویان این رشته توصیه می شود.