تاثیر سطوح مختلف شوری بر ویژگی های زیستی A. franciscana و parthenogenetic Artemia در شرایط آزمایشگاهی

آرتمیا یا میگوی آب شور تنها جانور شاخه بندپایان است که قادر به زندگی در آب های با شوری های بالا می باشد. چنین شرایط سختی موجب تغییر ویژگی های زیستی و پاسخ های فیزیولوژیک موجود می شوند. در این تحقیق بازماندگی، رشد و قطر تخم های تولیدی در دو سویه آرتمیای دو جنسی و بکرزا در شوری هایg.l-1 120 وg.l-1 210 مورد بررسی قرار گرفت. بدین منظور ضمن پرورش این دو سویه آرتمیا با جلبک تک سلولی Dunaliella tertiolecta بازماندگی و میزان رشد در روزهای 3، 7، 11 و 15 بررسی شد. پس از بلوغ نیز سیست های تولید شده جمع آوری و بیومتری شدند. نتایج نشان داد که در کل بقاء هر دو جمعیت آرتمیا در شوری g.l-1120 بهتر از شوری بالاتر بود لیکن A. franciscanaدر شوریg.l-1 210 بقاء بهتری نسبت به سویه پارتنوژنز از خود نشان داد (p<0.05). بررسی طول کل آرتمیا و قطر سیست های تولید شده در شرایط آزمایشگاهی نیز نشان داد که این دو فاکتور توابع اکولوژیکی نسبی بوده (p<0.05) که استفاده از این پارامترها در بررسی های جمعیتی و گونه شناسی آرتمیا با احتیاط بسیار باید انجام شود.