حضور گذشته در حال در «گیاهی در قرنطینه»

بیژن نجدی به عنوان داستان نویس معاصر کمتر شناخته شده است، بااین حال داستان های او همواره از عمقی قابل ملاحظه برخوردار بوده و شایسته بررسی است. داستان «گیاهی در قرنطینه» در لابه لای عبارات شاعرانه با ایجاد موقعیتی استثنایی، بستری مناسب برای مطالعه رابطه بین گذشته و حال فراهم می آورد. فهم ساختار و چرایی چنین رابطه ای، موضوع اصلی این مقاله را تشکیل می دهد. در این مقاله با استفاده از نظریات هگل، فوکو و هاچین پیرامون رویکرد تاریخی و بهره گیری از روش تحلیل گرینبلت و مونتروز، حوادث و شخصیت های داستان، ابتدا در بافت تاریخی و فرهنگی جامعه ای که نجدی در آن می زیست قرار می گیرند و سپس نقش فعال تاریخ در بافت داستان تحلیل می شود. نتیجه این تحلیل نشان می دهد که آنچه موجب ایجاد اختلال در زندگی شخصیت اصلی «گیاهی در قرنطینه» می شود، حضور فعال گذشته ناخوشایند نسل وی است. چنین خوانشی، تاریخ را عاملی فعال در زمان حال معرفی و تداوم آن را گریزناپذیر ترسیم می کند.