مقایسه تغییرات تعداد گونه و جمعیت پرندگان جوجه آور دریاچه ارومیه در دو سال 1360 و 1390

عامل اصلی پایداری دریاچه ارومیه، میزان آب آن است که سبب پایداری فلور گیاهی و فون جانوری آن می شود. تغییرات تعداد گونه و جمعیت جوجه آور پرندگان یکی از شاخص های مهم بیان وضعیت بوم شناختی دریاچه ارومیه هستند. به همین دلیل، در این مقاله تغییرات تعداد گونه و جمعیت پرندگان جوجه آور دریاچه ارومیه در سال 1360 (سال پرآبی دریاچه) با سال 1390 (سال کم آبی و خشکی دریاچه ارومیه)، مقایسه شده است. در بوم سازگان پارک ملی دریاچه ارومیه در سال پرآبی، 41 گونه پرنده آب زی، 40 گونه پرنده کنار آب زی و 112 گونه پرنده خشکی زی شناسایی شده است. ولی در سال 1390، 20گونه آب زی، 10 گونه کنارآب زی و 62 گونه خشکی زی شناسایی شد. در سال1360، 12گونه پرنده آب زی در جزایر دریاچه ارومیه جوجه آوری کرده بودند که 5 گونه شاخص آن ها شامل، 100هزار جفت فلامینگو Phoenicopterus ruber، 3500 جفت پلیکان سفید Pelecanus onocratelus، 1000 جفت تنجه Tadorna tadorna، 5000 جفت کاکایی صورتی Larus genei و 8 هزار جفت کاکایی نقره ای Larus argentatus بوده است. ولی در 1390، جمعیت جوجه آور 10 گونه به صفر رسیده و جمعیت 2 گونه (کاکایی نقره ای و تنجه) نیز بسیار کاهش یافته و هرکدام به کم تر از 100 جفت رسیده است. در سال 1360، متوسط عمق دریاچه ارومیه 6 متر و در سال 1390، 4 متر بوده است. کاهش عمق آب دریاچه حدود 2 متر سبب تخریب کارکرد بوم شناختی دریاچه شده و کاهش کیفیت زیستگاهی آن نیز سبب کاهش تعداد گونه های پرندگان و از هم پاشیدن کلنی پرندگان آب زی جوجه آور شده است. از بین رفتن جمعیت جوجه آور گونه های شاخص نشان می دهد که دریاچه ارومیه تغییرات اکولوژیکی فاحشی کرده و ارزش زیستگاهی خود را برای پرندگان آب زی و حتی خشکی زی از دست داده است.