طبقه بندی وندهای اشتقاقی زبان فارسی

وندهای اشتقاقی می توانند به راه های مختلفی طبقه بندی شوند. برد (2001(با درنظرگرفتن تمایزات ذاتی، معنایی، دستوری و نقش های معنایی، طبقه بندی متفاوتی را نسبت به دیگران ارائه می دهد. در این مقاله سعی شده است براساس طبقه بندی برد، وندهای اشتقاقی فارسی به چهار گروه اشتقاق مشخصه ای، اشتقاق نقشی، اشتقاق انتقالی و اشتقاق بیانی طبقه بندی شوند و مشکلات و محدودیت های این نوع طبقه بندی در زبان فارسی به طور اجمال بررسی گردد. نتایج حاکی از این است که این طبقه بندی برای وندهای اشتقاقی فارسی جامع و مانع نیست. تعدادی از وندها در هیچ یک از این چهار گروه جای نمی گیرند و تعدادی از آن ها در چندین گروه جای می گیرند. برخی وندها نقش های متعدد دارند و برخی به چندین طبقه دستوری متعلق اند. بنابراین پیشنهاد افزودن حداقل سه طبقه دیگر، به طبقه بندی برد، معقول به نظر می رسد: اشتقاق شامل (برای وندهای قابل طبقه بندی در چند طبقه)، اشتقاق معنایی (برای وندهایی که فقط تغییر نقش ایجاد می کنند) و اشتقاق ارجاعی (برای آن هایی که فقط دامنه ارجاعی را تغییر می دهند).