مرور و تحلیلی بر درمان فراشناختی اختلال استرس پس از سانحه: یک مطالعه مروری نظام دار

هدف مقاله حاضر مرور و تحلیل درمان فراشناختی (MCT) به عنوان یکی از مداخلات اثربخش در درمان اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) در دو دهه اخیر می باشد.
این مقاله به روش مقالات مروری نظام دار، به بررسی مفروضه ها و مداخلات زیربنایی و اساسی درمان فراشناختی (MCT) اختلال استرس پس از سانحه و مطالعات به عمل آمده در زمینه اثربخشی این رویکرد درمانی از سال 2000 تا 2013 از طریق پایگاه های اطلاع رسانی پاب مد، الزویر و گوگل اسکولار، می پردازد.
در MCT، باورهای فراشناختی منفی، پردازش های شناختی و توجهی ناکارآمد (نشخوار فکری، فرانگرانی، اجتناب، فرونشانی فکر، پایش مداوم تهدید) به عنوان علت اصلی PTSD تلقی می شوند. بر خلاف درمان های رفتاری – شناختی درمان در MCT شامل مواجهه و بحث و گفتگو پیرامون محتوای شناختی نیست، بلکه درمان و آموزش بیشتر متمرکز بر نوع پردازش و فرایند تفکر است.
درمان فراشناختی رویکرد نو پدیدی است که در نتیجه مدل سازی و فرضیه آزمایی نظام دار بوجود آمده و به فنون مختلفی منجر شده است که اثربخشی آنها در مطالعات علمی نشان داده شده است. این رویکرد در درک و درمان اختلال های روانی مختلف به خصوص PTSD بسیار موثر بوده است.