علل همکاری علمای شیعه با دولت صوفی صفویه

ظهور دراویش صفوی در ایران و تحولات مذهبی پس از آن، جایگاه ویژه ای در تاریخ این مرز و بوم دارد؛ به طوری که حتی مستشرقین نیز به بررسی جوانب مختلف آن از ظهور تا سقوطش پرداخته اند. مهم ترین ویژگی سلسله صفویه از شاه اسماعیل اول(930-907ق) تا شاه سلطان حسین (1135-1105ق)؛ یعنی آخرین پادشاه این سلسله که در مجموع بیش از 200 سال به طول انجامید را می توان در رسمیت بخشیدن به مذهب تشیع به عنوان مذهب رسمی کشور دانست که تحت فرمانی از جانب شاه اسماعیل اول، اعلام می شود و بعد از آن فصل جدیدی در تاریخ تحولات ایران به وجود می آید.
نوشتار حاضر، تحقیقی است به روش کتابخانه ای و مطالعه اسنادی که به بررسی علل تعامل و همکاری برخی از علما با دولت صوفی صفویه پرداخته است. مهم ترین یافته این تحقیق، درک موقعیت اجتماعی و شرایط زمانی، ثاثیرپذیری از مشئ علمای گذشته، نیاز به قوانین شرعی، برون رفت از حالت تقیه، ترویج مذهب حقه تشیع و به طور کلی، فضای فرهنگی و اجتماعی حاکم بر جامعه آن روز است که برای تبیین و واکاوی علل همکاری علما با دولت صوفی صفوی، بعد از رسمیت بخشیدن به مذهب تشیع توسط شاه اسماعیل صفوی، باید مورد توجه قرار گیرد.